ΚΡΑΝΙΟΤΟΠΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΙΕΝΣΙΣ - ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NEW SPEAK - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

  Στην προηγούμενη ανάρτηση τής πραγματείας τού πρώτου μέρος αυτού τού θέματος, έμεινε ημιτελές το δεύτερο κεφάλαιο, που θα συνεχιστεί εδώ. Επειδή είναι οργανικά συνδεδεμένα όσα έπονται με αυτά που προηγούνται, θεωρώ χρήσιμη μια εκ νέου ανάγνωση αυτού τού κεφαλαίου, ώστε να αποκατασταθεί η ροή τής συλλογιστικής.

   Επικεντρώνοντας τον τίτλο αυτό τού κεφαλαίου στις ζυμώσεις που εκτιμώ ότι προετοίμασαν την ιδρυτική συνεδρίαση τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, κατά την διάρκεια τής οποίας προωθήθηκε η λεγόμενη "ρεφορμιστική" ατζέντα, ως αντικαστάσταση τής προηγούμενης "συντηρητικής", που χαρακτηριζόταν από υπέρμετρο αυταρχισμό, είχα σκοπό να πραγματευθώ τα κύρια σημεία που αφορούν την πορεία τής "Σχολής τής Φρανκφούρτης" και στην τομή που επιχείρησε στην συνέχεια ο καθηγητής Karl Popper, έχοντας ασχοληθεί ήδη με τις πηγές, στις οποίες σκόπευα να στηρίξω τις αναφορές μου. Πλην όμως, στην μέχρι στιγμής ανάπτυξη αυτού τού κεφαλαίου, επέκτεινα την προβληματική, που είχε προηγηθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο, το οποίο επικεντρωνόταν στον Oswald Spengler και στο βιβλίο του "Η Πτώση τού Δυτικού Πολιτισμού", κάνοντας μια κιτική των απόψεών του, που στηριζόταν στις θεωρητικές διαπιστώσεις τού Jan McGilchrist σχετικά με την λειτουργία των δυο λοβών τού εγκεφάλου. Αυτή η αναφορά όμως δεν σχετιζόταν άμεσα με την προβληματική αυτού τού κεφαλαίου και προέκυψε αυθόρμητα, από μια σειρά διαπιστώσεις πού έγιναν κατά την διάρκεια τού ξεκινήτος τής παράθεσής του, ενώ θεματολογικά αυτές ανήκαν στο προηγούμενο κεφάλαιο. Έτσι αρχικά θεώρησα σκόπιμο, να αναδιατάξω τα κεφάλαια εκ νέου, μεταφέροντας αυτά που είχαν γραφεί στο δεύτερο κεφάλαιο σε μια προέκταση τού προηγούμενου, μια και ήσαν έξω από την θεματολογία που είχε επιλεγεί. Όμως, βρισκόμενος σε μια έντονη κυοφορία σκέψεων και συλλογισμών, κάποια εσωτερική παρόρμηση με οδήγησε να αφήσω κατ' αρχήν το κείμενο όπως αυτό είχε. Διαισθανόμουν, ότι κάποιες σκέψεις, που μπορεί να ήσαν σημαντικές, ήσαν υπό κυοφορία και ότι ήταν προτιμώτερο να περιμένω αυτές να κατασταλάξουν, πριν προβώ σε οποιαδήποτε αναπροσορμογή.

  Έτσι συνέχισα την ανάγνωση τού βιβλίου τού Mc Gilchrist, τον τίτλο τού οποίου αναφέρω στην προηγούμενη ανάρτηση, η οποία είναι ιδιαίτερα επίπονη, λόγω τής έκτασης τού βιβλίου (850 σελίδες) αλλά και τής πολύ προηγμένης γλώσσας που αυτός χειρίζεται, δεδομένου ότι πριν ασχοληθεί αυτός με την νευροψυχολογία, κατείχε έδρα φιλολογίας. Η σχετικά αργή επεξεργασία τού κειμένου του, μού παρείχε την δυνατότητα να στοχάζομαι περισσότερο στα νοήματα που αυτός παραθέτει. Έτσι πολύ σύντομα, μελετώντας το επόμενο κεφάλαιο τού βιβλίου του, που ασχολείται με το ζήτημα τής αντίληψης και τής προσοχής (The Nature of Attention) προσέκρουσα σε μια σειρά εξέχουσας σημασίας εντοπισμούς του σχετικά, ο στοχασμός επί των οποίων με οδήγησε σε μια σειρά διαπιστώσεις, που θεωρώ ότι έχουν τεράστιες συνέπειες στην σφαίρα τής νόησης, με καταλυτικές προεκτάσεις στον τρόπο που δομούνται οι ιδεολογίες, οι πολιτικές επιλογές, αλλά και ανθρώπινη συμπεριφορά γενικότερα. Ήταν σαν να άνοιξε ξάφνου, μια νέα θύρα, που μού αποκάλυπτε μια πρωτόγνωρη θέαση σε ζητήματα, που με είχαν απασχολήσει έντονα στο παρελθόν, αποκαλύπτοντας μου αλληλουχίες και μηχανισμούς σχετικά με τον εντοπισμό και την ερμηνεία δεδομένων, που πάσχιζα προηγουμένως να εισχωρήσω, χωρίς να μπορέσω να καταλήξω σε κάποιο απτό συμπέρασμα μέχρι τότε. Ιδιαίτερα στην πορεία των τριών τελευταίων ετών είχα μελετήσει μια σειρά βιβλία που αφορούν την λειτουργία τού εγκεφάλου, τόσο τής Ελληνικής, όσο και τής Γερμανικής και Αγγλικής σύγχρονης βιβλιογραφίας, χωρίς όμως να μπορέσω να συνάγω κάποια σημαντικά χρήσιμα συμπεράσματα. Αφετηρία για αυτήν την διερεύνηση στάθηκαν τα όσα έχω μελετήσει και αναφέρει σχετικά με την λειτουργία τής επίφυσης και την τεράστια επίδραση που έχει αυτή στην διαμόρφωση καταστάσεων, τόσο εσωτερικών, όσο και εξωτερικών. Αυτές οι επιγνώσεις με είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα, ότι σημαντικότατες λειτουργίες τού ψυχοσωματικού συγκροτήματος που ονομάζεται άνθρωπος έχουν οργανική έδραση, οπότε και άλλες περιοχές τού εγκεφάλου, πέρα από την επίφυση, δεν μπορεί παρά να αποτελούν την υλική βάση ψυχικών, πνευματικών και νοητικών διαδικασιών εξέχουσας σημασίας, που υπερβαίνουν τα ατομικά δεδομένα και διαχέονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Θεώρησα, ότι η ιχνηλάτηση των εγκεφαλικών λειτουργιών, στην βάση μιας πραγματιστικής θεώρησης, η οποία όμως δεν καταντάει ρεντουκτιονιστική, όπως την προωθεί και ο Mc Gilchrist, δεν μπορεί παρά να έχει καθοριστικές συνέπειες στα πλαίσια τού κοινωνικού ακτιβισμού, για την προώθηση γενικότερων ανατροπών.

  Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα προσφάτως, μακράν απέχουν από το να εξηγούν τον τεράστιο γρίφο που αποτελεί η συνείδηση σε συνδυασμό με τις εγκεφαλικές λειτουργίες στο σύνολό τους. Φρονώ όμως, ότι η συγκεκριμένη σημασία τους είναι ανάλογη με αυτήν που υπέχει η επίφυση. Σχετικά με την επίφυση έχει ξεπεραστεί εδώ και μερικά χρόνια το πέπλο άγνοιας και σιωπής που την κάλυπτε. Και αποτελεί ευτυχές δεδομένο, ότι αρκετοί κοινωνικοί ακτιβιστές, έχουν ασχοληθεί, λαμβάνοντας αφετηρία από την σχετική προβληματική με τον δημιουργικό οραματισμό στα πλαίσια των κοινωνικών παρεμβάσεων. Θεωρώ, ότι όποιος παρακολουθήσει την πορεία αυτής τής σελίδας, μπορεί να διαπιστώσει την συνεισφορά της στην ανάδειξη αυτής τής προβληματικής, που δεν είναι ευκαταφρόνητη. Σε αυτήν την ανάρτηση εκτιμώ, ότι τίθενται κάποια σημαντικά ζητήματα, σχετικά με την λειτουργία τής συνείδησης, την διαδικασία τής νόησης και τις συνέπειές τους στα πλαίσια των κοινωνικών παρεμβάσεων, τόσο όσον αφορά την κατανόηση και ερμηνεία δεδομένων τής ανθρώπινης συμπεριφοράς, με απώτερη αιχμή την πολιτική, όσο και την εκπόνηση συγκεκριμένων ουτοπιών για την διαμόρφωση τού μέλλοντος, που αξίζει να προβληματίσουν.

  Μέσα από αυτήν την οπτική, τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την “ασυμμετρία” τού εγκεφάλου και τον επιμερισμό των λειτουργιών στον δεξιό και τον αριστερό λοβό, ως άπτοντα άμεσα και καθοριστικά την διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών και τον καθορισμό στόχων, διέπουν σε σημαντικό βαθμό την διαμόρφωση τού παρόντος κεφαλαίου, που αναφέρεται σε αυτούς που προετοίμασαν στις δεκαετίες που προηγήθηκαν την ιδρυτική συνεδρίαση τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Μέσα από αυτό το πρίσμα προκύπτει ως σκόπιμη και λειτουργική η διάταξη, που δόθηκε εξ αρχής στην δομή τού κειμένου, οπότε αυτή παραμένει ως έχει.

 

2. ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ – ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  Ο Mc Gilchrist καταγράφει στο κεφάλαιο περί “λειτουργίας τής ασυμμετρίας τού εγκεφάλου” και στο περί “προσοχής” κεφάλαιο που το ακολουθεί στο βιβλίο του μια κοινότυπη διαπίστωση τής ζωολογίας και τις αντίστοιχες διαπιστώσεις που προκύπτουν από αυτήν, οι οποίες όμως είναι σημαντικέ σε σχέση με την έρευνα που αυτός προωθεί. Ο χωρισμός τού εγκεφάλου σε δυο λοβούς είναι κοινός σε όλα τα όντα τού ανώτερου ζωικού βασιλείου που διαθέτουν εγκέφαλο, όπως τα ζώα, τα πτηνά και τα ερπετά. Ενώ τα ζώα δεν διαθέτουν λογικές λειτουργίες όπως ο άνθρωπος, οι οποίες σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τής φυσιολογίας εδράζονται στο πρόσθιο μέρος των λοβών, είναι και αυτά υποχρεωμένα να προβαίνουν σε δραστηριότητες με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών τους. Αυτή η διαδικασία επιβάλλει να εστιάζουν την όρασή τους σε συγκεκριμένα σημεία τού χώρου, ενώ ταυτοχρόνως υποχρεώνονται να έχουν μια γενική επισκόπηση τού πεδίου. Και στα ζώα ο δεξιός λοβός συνδέεται με τον αριστερό οφθαλμό, ενώ ο αριστερός λοβός συνδέεται με τον δεξιό οφθαλμό. Για να τραφεί πχ. ένα πουλί, είναι συχνά υποχρεωμένο να εστιάσει την προσοχή του σε ένα σπόρο. Ταυτοχρόνως όμως υποχρεώνεται να έχει επισκόπηση τού συνολικού πεδίου, ώστε να μπορεί να εντοπίσει κινδύνους, που μπορεί να υπάρχουν σε αυτό. Για να ικανοποιηθεί αυτή η ανάγκη απαιτείται μια συνεργία δεξιού και αριστερού λοβού, δεδομένου ότι και στα ζώα, όπως και στον άνθρωπο, ο αριστερός λοβός επιτελεί εστιασμό τής πρόσληψης στα επί μέρους συγκεκριμένα, ενώ ο δεξιός επιτελεί γενική εποπτεία τού πεδίου, αναδεικνύοντας τούς αμοιβαίους συσχετισμούς και τις διασυνδέσεις. Αυτή η συνεργεία των δυο λοβών, οι οποίοι είναι μεν μεταξύ τους ασύμμετροι, προσδίδουν στον εγκέφαλο ως συνολικό όργανο μια ισοβαρή αρμονία λειτουργιών, που είναι σε θέση να ικανοποιεί το σύνολο των απαιτήσεων τής προσοχής, που είναι αναγκαίον να καταβάλλεται. Έτσι, ο εγκέφαλος λειτουργεί σύμμετρα, κατ' αναλογίαν τού μαθηματικού όρου “αντισυμμετρική αρμονία”, όσο αφορά τον επιμερισμό των λειτουργιών στους δυο λοβούς.

  Η “αντισυμμετρική αρμονία”, που χαρακτηρίζει τις λειτουργίες τού εγκεφάλου στα ζώα διέπεται από το ένστικτο. Στην περίπτωση όμως τού ανθρώπου αυτή η διαδικασία περιπλέκεται, δεδομένου ότι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από ψυχικές, νοητικές και πνευματικές λειτουργίες, που μπορούν να αντεπιδρούν στα ένστικτα και ως ένα βαθμό να τα προσαρμόζουν, ή ακόμη και να τα περιορίζουν. Βεβαίως, κάποια ζώα, ειδικά τα πλέον προηγμένα και μάλιστα αυτά που έχουν αναπτύξει ισχυρές σχέσεις με το ανθρώπινο περιβάλλον, χαρακτηρίζονται και αυτά από ένα είδος “ψυχισμού”, που είναι σε θέση να αντεπιδρά στα ένστικτα. Υπάρχουν περιπτώσεις σκύλων, που είχαν αναπτύξει πολύ έντονες σχέσεις με τούς ανθρώπους που τους είχαν στο περιβάλλον τους και όταν αυτοί απεβίωσαν, αυτά εκδήλωσαν φαινόμενα θλίψης και μαρασμού, με αποτέλεσμα να μην δέχονται τροφή για ένα διάστημα, παραμερίζοντας το αντίστοιχο ένστικτο. Επίσης τα κυνηγετικά σκυλιά επιδεικνύουν επιθετικότητα ενάντια στα θηράματα, που δεν σχετίζεται με τις άμεσες ανάγκες τής δικής τους τροφής. Γενικά οι εκπαιδευτές σκύλων, εφαρμόζοντας μεθόδους ελέγχου τής συμπεριφοράς, που στηρίζονται κυρίως σε προσφορά ανταμοιβών και σε επιβολή τιμωριών, μπορούν να κατευθύνουν και να προσαρμόζουν τα ένστικτά τους. Στην περίπτωση των ανθρώπων, επειδή τα περιθώρια παρεμβάσεων σε πλαίσια ελέγχου και διαμόρφωσης συμπεριφορών είναι ιδιαίτερα αυξημένα και κυρίως με μεθόδους που υποβάλλουν, χωρίς να γίνονται άμεσα αντιληπτές, ο ετεροκαθορισμός και η χειραγώγηση αποτελούν σήμα κατατεθέν των εξουσιαστικών συστημάτων. Σε αυτά τα πλαίσια οι άνθρωποι συνήθως αγόμαστε και φερόμεθα, ενώ έχουμε την ψευδαίσθηση τού αυτεξούσιου. Αυτό ισχύει ακόμη και στην περίπτωση που νομίζουμε, ότι αντιστεκόμαστε στους αφεντάδες μας και στα κακώς κείμενα, δεδομένου ότι το σύστημα συχνά προετοιμάζει λούκια και τρόκολα ελεγχόμενης “αμφισβήτησης”. (Τρόκολο είναι η συσκευή πίεσης των σταφυλιών, με στόχο την εξαγωγή τής τελευταίας ποσότητας μούστου αφού αυτά πατηθούν). Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα κάνει μνεία στην περιγραφή τού τρόπου, που η μακρόχρονη προσαρμογή των ενστίκτων καταγράφεται στον γενετικό κώδικα και μεταβιβάζεται στους απογόνους, που παραθέτει στο μνημειώδες βιβλίο του “Περί τού ούτως αποκαλούμενου 'κακού'” (Über das sogenannte Böse) ο βιολόγος Konrand Lorenz. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ιδιαίτερη σημασία έχει ο εντοπισμός τού Mc Gilchrist, ότι όταν η λειτουργία ενός από τούς δυο λοβούς εφαρμόζεται με έμφαση επί μακρόν σε βάρος τής λειτουργίας τού άλλου, τότε αυτός κυριαρχεί αυτομάτως και μονίμως στις εγκεφαλικές λειτουργίες, παραμερίζοντας σε σημαντικό βαθμό τον άλλο λοβό. 

  Τα προηγούμενα αποτελούν εντοπισμούς τής φυσιολογίας, που ενώ είναι σημαντικές και οπωσδήποτε, όχι μόνον επηρεάζουν την διαδικασία τής πρόσληψης, αλλά διαμορφώνουν σε σημαντικό βαθμό την συνείδηση, παρ' όλα αυτά έμμεσα μόνον μπορούν να συμβάλλουν στην τροποποίηση τής σφαίρας, που καθορίζονται οι κοινωνικές και πολιτικές επιλογές των ανθρώπων. Όμως ο Mc Gilchrist προχωράει σε ένα επί πλέον εντοπισμό, με αφετηρία τα προηγούμενα, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΛΟΒΟΣ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΟΣ. ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΣ, Ο ΔΕΞΙΟΣ ΛΟΒΟΣ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΟΣ, αντιπαραβάλλοντας τον απομωνοτισμό στην θεωρηση, που επενεγεί ο αριστερός λοβός, στην συνάφεια, που επενεγεί ο δεξιός.   Αυτούς τούς εντοπισμούς τού συγγραφέα μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος στο βιβλίο του “The Master And His Emissary“ (“Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του”) τον σύνδεσμο για κατέβασμα τού οποίου έχω δώσει σε προηγούμενη ανάρτηση και απαναλαμβάνω εδώ:

 

https://archive.org/details/the-master-and-his-emissary-the-divided-brain-and-the-making-of-the-western-world 

Γράφει σχετικά ο Mc Gilchrist:

„Το δεξιό ημισφαίριο διέπει την αναπνοή και την προσαρμοστικότητα τής προσοχής, ενώ το αριστερό ημισφαίριο την εστιάζει στο συγκεκριμένο. Αυτό έχει σαν συνέπεια να βλέπει το δεξιό ημισφαίριο τα πράγματα στην ολότητά τους, καθώς και τούς συσχετισμούς μεταξύ τους, ενώ το αριστερό ημισφαίριο βλέπει τα πράγματα αποκομμένα από τον περίγυρό τους και απομονωμένα στα μέρη εξ ων αυτά συντίθενται, τα οποία στην συνέχεια η σύνολη λειτουργία τού εγκεφάλου επανασυνθέτει στην συνολική τους ολότητα....

...Η απόδοση τής προσοχής δεν είναι απλά μια ακόμη λειτουργία δίπλα στις υπόλοιπες νοητικές λειτουργίες. Η οντολογική της βάση είναι κάτι που προηγείται των άλλων λειτουργιών, ακόμη και τού τρόπου που ορίζουμε τα πράγματα. Το είδος τής προσοχής που εφαρμόζουμε στην διαδικασία πρόσληψης τού κόσμου ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΟΣΩΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ και την βαθύτερη υπόσταση τού κόσμου, εντός τού οποίου οι υπόλοιπες λειτουργίες λαμβάνουν χώρα, ρυθμίζοντας τον τρόπο ύπαρξης των πραγμάτων. Σε αυτά τα πλαίσια ο τρόπος που κατευθύνουμε την προσοχή μας, διαμορφώνει μέσω τής πρόσληψης, τούς όρους που κάθε τι πραγματώνεται στην συνείδησή μας. Στην περίπτωση πχ. που κάποιος είναι ένας φίλος μου, ο τρόπος που προσαρμόζεται η προσοχή μου είναι διαφορετικός από ότι θα συνέβαινε στην περίπτωση που αυτός είναι εχθρός μου, ο εργοδότης μου, ένας ασθενής που εξετάζω, ο ύποπτος μιας εγκληματικής πράξεως που καλούμαι να διερευνήσω, ή ο εραστής μου. Ο τρόπος που κατευθύνω την προσοχή μου σε κάποιον, ρυθμίζει τα χαρακτηριστικά τής κάθε επερχόμενης πρόσληψης με διαφορετικό τρόπο, χωρίς αυτό να καθορίζεται αποκλειστικά από τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά αυτού που προσλαμβάνεται... (Σελίδα 51)

Ο τρόπος δηλαδή που αποδίδεται η προσοχή σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, επηρεάζει σημαντικά τόσο το αποτέλεσμα τής πρόσληψης, όσο και τις ακόλουθες νοητικές συνέπειες. 

  ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΚΑΘΙΣΤΑΝΤΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΝΕΡΓΗΣΕ Η ΕΝΤΕΧΝΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΛΟΒΟΤΟΜΗ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟ "ΚΑΛΟΘΕΛΗΤΕΣ" ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΥΚΛΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΜΑΖΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ, ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ, ΑΣΧΕΤΩΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΠΡΟΤΑΧΘΗΚΕ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ Η ΤΟ ΔΕΞΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.

  Βάσει των προηγούμενων, εάν η λοβοτομή υποβιβάσει τις λειτουργίες τού αριστερού ημισφαιρίου, τότε ο άνθρωπος διέπεται από υπέρμετρο ατομισμό, παραβλέποντας την ανάγκη κοινωνικής συνοχής στα πλαίσια τής υγιούς συλλογικότητος. Εάν υποβιβαστεί το δεξιό ημισφαίριο, τότε ο άνθρωπος προσβλέπει ανισοβαρώς στην προώθηση ζητημάτων, που προσανατολίζονται στην συλλογική του υπόσταση, έτοιμος να αποδεχθεί βάναυσο υποβιβασμό τής ατομικότητός του, που μπορεί να φθάσει μέχρι την πλήρη εκμηδένισή της. Επειδή οι αντίστοιχες διαδικασίες, συνοδεύτηκαν από ανάλογο φανατισμό, ο οποίος δεν επιβλήθηκε πάντοτε μέσω βιαίων μέσων, αλλά κυρίως μέσω προπαγάνδας, καθίσταται κατανοητό και η ζοφερή συνέπεια των αδιεξόδων, που προέκυψαν στην πορεία τού χρόνου. 

  Σύμφωνα προς αυτήν την συλλογιστική, φρονώ ΟΤΙ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ, ΠΛΗΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΞΕΡΑΙΣΕΩΝ, ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΠΙ ΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΒΑΣΕΩΣ, ΩΣ ΑΣΥΜΜΕΤΡΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΤΥΠΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗΣ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ. 

  Το μεν κεφαλαιοκρατικό σύστημα στηρίχθηκε στον άκρατο ατομισμό και στον ανταγωνισμό μεταξύ των μελών τής κοινωνίας, προωθώντας την άποψη, ότι οι λειτουργίες τής ελεύθερης αγοράς είναι σε θέση να εξομαλύνουν αφεαυτού τα επερχόμενα βαθιά λειτουργικά αδιέξοδα, που παρουσιάζονται στην πορεία, ισχυριζόμενο εσφαλμένα, ότι το “κοινωνικό κράτος” θα ήταν σε θέση να μειώσει δραστικά τις κοινωνικές ανισότητες που επέρχονται και ο συνεχώς αυξανόμενος καταναλωτισμός θα ήταν σε θέση να εκπληρώσει τις προσδοκίες τής κοινωνίας για ευημερία, στα πλαίσια μιας ανθρώπινης ζωής.

   Αντιστοίχως ο κομμουνισμός στηρίχθηκε σε μια μονόπλευρη τάση προώθησης τής συλλογικότητος, με υποτιθέμενο στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, παραμερίζοντας πλήρως την ατομική πρωτοβουλία και υποβιβάζοντας τον πολίτη σε υποχείριο γραφειοκρατικών ομάδων, που εγγυούνταν δήθεν την “ιδεολογική καθαρότητα”, τουτέστιν την άνωθεν διαμόρφωση τής συνείδησης αλλά καρτ.

  Αυτοί οι εντοπισμοί είναι αναγκαίον να προηγηθούν τής κριτικής προσεγγίσεως εκείνων των δυνάμεων, που προώθησαν στα πλαίσια ενός υποτιθέμενου “ρεφορμισμού” την εξουδετέρωση τού πάγιου παραδοσιακού περιεχομένου τόσο τής αριστερής όσο και τής δεξιάς ιδεολογίας, όπως η Σχολή τής Φρανκφούρτης, η προπαγάνδα τής “Ανοικτής Κοινωνίας” και οι παρεμβάσεις τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (συμπεριλαμβανομένων και των συναφών με αυτήν δομών, όπως η “Τριμερής Επιτροπή”). Και αυτό, για να δειχθεί, ότι αυτό που αλλοίωσε συστηματικά η εν λόγω καμπάνια, δεν ήταν κάτι που προϋπήρχε σε υγιή βάση, αλλά ήταν κάτι πού ήταν πειραγμένο εξ αρχής, ως αποτέλεσμα που στηρίζεται σε εγκεφαλική λοβοτομή.

  Η λοβοτομική φύση των δυο κυρίαρχων ιδεολογιών και η ασύμμετρη και μη αρμονική διάταξη τού κεντρικού άξονα που τα διέπει, καταγράφηκε με γλαφυρό τρόπο, που αμφότερα μαστίζονται στην σύγχρονη εποχή. Το μεν κεφαλαιοκρατικό σύστημα κατέληξε στον τούρμπο-καπιταλισμό τής παγκοσμιοποίησης, με την μόνιμη επιβολή επιθετικών πολέμων (perpetual aggression) και την μόνιμη υπερχρέωση των κρατών (perpetual depth). Τα δε κομμουνιστικά μπλοκ τής όποιας κοπής, φθάνοντας σε αξεπέραστα αδιέξοδα, αποφάσισαν να καταργήσουν την σοσιαλιστική οργάνωση τής οικονομίας, που αποτελεί την πεμπτουσία τού Μαρξισμού, επαναφέροντας (μετ' εμποδίων) την οικονομία τής “ελεύθερης αγοράς”. Ειδικά, η έντονη αποτυχία τής αριστερόστροφης λοβοτομής, εκδηλώθηκε στην σφαίρα τής συνείδησης, τον επαναπροσδιορισμό τής οποίας προς μια άδολη συλλογικότητα αξίωσε ο Μαρξισμός, με το πολιτικό πρόταγμα τής “οικοδόμησης τού νέου ανθρώπου” που διακήρυξε. Η μαζική άνοδος τού νεοφασισμού στην Ανατολική Γερμανία μετά την κατάργηση τού σοσιαλιστικού καθεστώτος και η οργιώδης επικυριαρχία τής μαφίας στην γειτονική Αλβανία είναι μέρος μόνον από τα χαρακτηριστικά φαινόμενα, που αποδεικνύουν, ότι όταν αποκοπεί το ένα ημισφαίριο τού εγκεφάλου από το άλλο, όσο κι αν λουστραριστεί αυτό, δεν μπορεί να αποφύγει την σήψη. Ο άνθρωπος αποτελεί την κορωνίδα τής Θείας Δημιουργίας επάνω σε αυτόν τον πλανήτη και κάθε “διορθωτική” παρέμβαση σε αυτήν, είτε ιδεολογικής – καθεστωτικής μορφής, είτε με παρεμβάσεις στον γονότυπο, είτε μέσω τού λεγόμενου “μετανθρωπισμού”, μπορεί να παράγει μόνον τερατογενέσεις.

  Ακόμη και οι προσπάθειες επαναφοράς προηγούμενων μοντέλων στα κεφαλαιοκρατικά δεδομένα από τα μέσα τής δεκαετίες τού '80, που είχε καταργήσει η "ρεφορμιστική" ατζέντα, όπως ο λεγόμενος "φιλελευθερισμός" τής "Σχολής τού Σικάγου", που προώθησε την εκ νέου ιδιοτικοποίηση σημαντικών κλάδων τής οικονομίας, που ήσαν υπό κρατική ιδιοκτησία, όπως και η υπέρμετρη μιλιταριστική επιθετικότητα, που επέβαλε στην διεθνή κονίστρα η ομάδα των "νεοσυντηρικών" (neocons) αντί να εκτονώσουν τις δυσμορφίες και τα αδιέξοδα που είχαν συσσωρευτεί, τα όξυναν πολύ περισσότερο. Το "τέλος τής ιστορίας", που διακήρυξε ο αλητάμπουρας αυτής τής φράξιας, δεν ήταν παρά η επερχόμενη παταγώδης χρεοκοπία τής λοβοτομής σε παγκόσμια κλίμακα, με μοιραίες συνέπειες για τούς θιασώτες της.

  Όμως θα ήταν άδικο και ελλειπές, εάν στα πλαίσια τής κριτικής που γίνεται, δεν γινόταν επίσης και αναφορά σε μια σειρά πολιτικές παρεμβάσεις στην πορεία τού χρόνου, που είχαν κάτά βάση θετικό προσανατολισμό και συνέβαλαν σημαντικά με οφέλιμο τρόπο, τόσο στην διαδικασία τής αφύπνισης, όσο και στην προώθηση μέτρων, που έμπρακτα αμφισβητούν και σε σημαντικό βαθμό ανατρέπουν τα αδιέξοδα που συσσωρεύονται, προσφέροντας ελπιδοφόρα εναλλ;ακτική διέξοδο. Σε αυτά φρονώ, ότι συγκαταλέγεται το φαινόμενο τής "Λαϊκής Δεξιάς", ο "Ρωσικός Καισαρισμός", η συσπείρωση δυνάμεων γύρω από τον Πρόεδρο Τραμπ και η σύμπραξη των BRICS. Όπως επίσης υπάρχουν κάποια καθεστώτα, στα οποία μπορεί να ασκηθεί μεν κριτική από πολλαπλές πλευρές, όμως δεν παύουν να επηρεάζουν με πολύ θετικό τρόπο τις διεθνείς εξελίξεις, όπως τα καθεστώτα στο Ιράν, στην Συρία, αλλά και σε άλλες χώρες. Και ενώ αναμφίβολα, όλοι αυτοί που απαρθμούνται προηγουμένως, μπορεί να αξίζουν γενικά αποδοχής, ή και επικρότησης, πλην όμως δεν παύουν, κατά την γνώμη μου, να χαρακτηρίζονται και από αδυναμίες, στις οποίες αρμόζει να στρέψουμε την προσοχή μας, στα πλαίσια τής προσπάθειας να βρούμε ως κοινωνική βάση νέους, φρόνιμους βηματισμούς.

 

 

   Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Κομμουνισμός, ως δεξιόστροφη λοβοτομή, δεν μπόρεσα ποτέ να βρει ισχυρή απήχηση στις δυτικές χώρες, όπου αναπτύχθηκε επί σειρά αιώνων ο ρασιοναλισμός, που στηρίζεται ανισοβαρώς στο αριστερό ημισφαίριο. Τουναντίον αυτός μπόρεσε να επικρατήσει σε χώρες που είχαν προηγουμένως έντονη επιρροή των θρησκειών, όπως συνέβη στην Ρωσία και στην Κίνα, επειδή η θρησκείες στηρίζονται στο δεξιό ημισφαίριο, όχι όμως πάντοτε ανισοβαρώς. Η ανάπτυξη τού Ισλάμ στον Αραβικό χώρο κατά την πρώιμη περίοδο, όπου δίπλα στην θρησκεία άνθισαν τα γράμματα και οι γνωστικές διαδικασίες, δείχνει, ότι είναι κάλλιστα δυνατόν μια θρησκεία να αναπτυχθεί ισοβαρώς σε εγκεφαλικά πλαίσια, εφόσον αυτή δεν διεκδικεί την περιθωριοποίηση των λοιπών νοητικών ζυμώσεων. Τουναντίον, σε χώρες με έντονο θρησκευτικό παρελθόν, είναι δύσκολο να εισχωρήσει ο κοινοβουλευτισμός αγγλοσαξονικού τύπου, ως αριστερόστροφη λοβοτομή. 

 Σε σχόλιο σε σχετικά πρόσφατη ανάρτηση στο ιστολόγιο "Διόδοτος", έγραψα σχετικά με την παρέμβαση των ρεφορμιστών τα εξής:

  Η πρώτη μέθοδος που χρησιμοποιούν όλα τα αντικοινωνικά καθεστώτα για την διατήρηση τής εξουσίας τους έγκειται στην πάγια σύγχυση των συνολικών πολιτικών (και όχι μόνον) εννοιών, που έχει σκόπιμα επιβληθεί σε όλες τις χώρες τής δύσεως, υπό την αιγίδα τού ιδρύματος ρόκφελερ και τής “αγγλικής βασιλικής εταιρείας” (royal society) συμπεριλαμβανομένων και τού πλέγματος από πολλά παρακλάδια αυτών των δομών, όπως το “ινστιτούτο τάβιστοκ” κ.ά. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε στις αρχές τής δεκαετίας τού 1920 με κύριους μοχλούς την Σχολή τής Φρανκφούρτης, στην συνέχεια την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και τον καθηγητή Karl Popper, κύριος μαθητής τού οποίου είναι ο τζορτζ σόρος. Η δράση αυτών των δομών οδήγησε στον πλήρη αποχρωματισμό των διαφόρων πολιτικών παρατάξεων, μετατρέποντας σε ομογενοποιημένο αμάλγαμα όλους τους διαφορετικούς και προηγουμένως αντιτιθέμενους πολιτικούς χώρους μεταξύ τους, με αποτέλεσμα στην σύγχρονη φάση οι διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις να μοιάζουν μεταξύ τους σαν σταγόνες νερού, ασχέτως ποια πολιτική ταμπέλα έκαστη εξ αυτών προφασίζεται.
  Η πρώτη τομή επιχειρήθηκε με την Σχολή τής Φρανκφούρτης στην Γερμανία, αρχής γενομένης το 1923, που μεταποίησε τον κορμό τής Ευρωπαϊκής αριστεράς, με εξαίρεση τα αριστερά κινήματα σταλινικής κοπής, από χώρο εκδήλωσης των πολιτικών προταγμάτων τού εργατικού κινήματος, σε συνονθύλευμα αληταμπουρίας ενάντια στις παραδοσιακές αξίες, προωθώντας ένα εκφυλισμένο και παρακμιακό δικαιωματισμό. Στην συνέχεια η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ από την ίδρυσή της το 1972 και εντεύθεν προώθησε μέσω τής επιβολής των λεγόμενων “ρεφορμιστών” σε βάρος των “συντηρητικών” μια αντίστοιχη ατζέντα, με στόχο την άλωση τής δεξιάς και την μετατροπή της στην άλλη πλευρά τού νομίσματος τής ξεπεσμένης συστημικής αριστεράς, με πρότυπο όσα πρόβαλε η Σχολή τής Φρανκφούρτης. Θεωρητικός εγκέφαλος αυτής τής πορείας ήταν ο καθηγητής τού πανεπιστημίου τού Λονδίνου και άλλων βοϊδοσχολών, που ως υποτιθέμενος φιλόσοφος έδρασε με κύριο μοχλό το βιβλίο “Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της”.

  Το εξέχον μέλος τής Σχολής τής Φρανκφούρτης δεν ήταν σε θέση να διανοηθεί τις συνέπειες τού τίτλου "Ο Μονοδιάσταος Άνθρωπος", που έδωσε στο βιβλίο του, με το οποίον έκανε μια μπανάλ κριτική στα χιλιοειπωμένα δεδομένα την μιντιοκρατίας. Με αυτόν τον τίτλο αναιρούσε στην πράξη τα επιχειρήματα τής "σχολής" που ανήκε, τα οποία ήσαν έντονα μονοδιάστατα, ως ακρεφνώς λοβοτομικά. Αλλά σχετικά με τα αυτά θα γίνει αναφορά στο τρίτο μέρος, που θα γίνει παρουσίαση αναλυτικότερα σε όσα αφορούν την ¨Σχολή τής Φρανκφούρτης". Σε όσους επιθυμούν να ασχοληθούν προκαταβολικά με αυτό το θέμα, προτείνω την ενασχόληση με το πολύ καλό άρθρο σχετικά στην ιστοσελίδα "terrapapers":

 https://terrapapers.com/scholi-tis-frankfourtis-kritiki-theoria/

 

ΚΡΑΝΙΟΤΟΠΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΙΕΝΣΙΣ - ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NEW SPEAK

  

 1. Η ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΩΣ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ

  Μεταθέτω χρονικά την συνέχιση τού θέματος τής προηγούμενης ανάρτησης με τίτλο “Κρίσιμη Φάση”, που αφορά την επικαιρότητα, για να καταθέσω ένα σύνολο απόψεων, που επιχειρούν να εισχωρήσουν σε μεγαλύτερο χρονικό βάθος. Η ακραία κρισιμότητα που χαρακτηρίζει την τρέχουσα φάση αναφορικά με τα πάντα που αφορούν την ζωή μας, αποτελεί την κορυφή ενός παγόβουνου, που έχει συγκροτηθεί συστηματικά σε μια πορεία εκατό και πλέον ετών. Ενώ ανιχνεύοντας το παρελθόν είναι σχετικά εύκολα προσβάσιμος ο εντοπισμός κάποιων κομβικών σημείων, που εκδηλώθηκαν σε αυτήν την χρονική διάρκεια και καλούπωσαν την δομή των εξελίξεων, τουλάχιστον για τον γράφοντα, δεν είχε διαπιστωθεί μέχρι προσφάτως η οργανική αλληλουχία μεταξύ τους στην βάση τής συνέχειας, που διαμόρφωσε βήμα προς βήμα το γενικό σχέδιο των εξουσιαστών για την ποδηγέτηση τής εξέλιξης.

  Ο Τζορτζ Όργουελ είχε καταγγείλει το 1949 την πλήρη διαστροφή τής γλώσσας με ορίζοντα το 1984 βάσει τού „new speak“, με το οποίον οι όροι της δεν ανταποκρίνονται πλέον στις έννοιες που αυτοί αντιστοιχούν, αλλά αποδίδουν το αντίθετό τους. Στα σαράντα όμως χρόνια που πέρασαν μετά το 1984 έχει επιβληθεί πλέον ένα στάδιο, το οποίον δεν χαρακτηρίζεται από την διαστροφή τής γλώσσας, αλλά την πλήρη καταστροφή της. Σε πρόσφατο βίντεο ο Δημήτρης Καζάκης διαπίστωσε με εξόχως γλαφυρό τρόπο, ότι σύμφωνα με το νέο “οικογενειακό δίκαιο”, τουτέστιν την πλήρη κατάργηση τού θεσμού τής οικογένειας από το ελλαδικό κυνοβούλιο, δεν μπορούμε πλέον να λέμε, ότι “υιοθετούμε μια άποψη”, αλλά πρέπει να λέμε, ότι “τεκνοθετούμε μια άποψη", εφόσον η υιοθεσία αντικαταστάθηκε από την “τεκνοθεσία”. Αντίστοιχα μπορούμε να συμπληρώσουμε, ότι κατ' αναλογία και ο Σαντάμ Χουσείν τού μέλλοντος, αναφερόμενος σε μια σύγκρουση όπως αυτή που έλαβε χώρα στον πρώτο πόλεμο τού Κόλπου, δεν θα μπορεί να αναφέρεται σε επικείμενη “μητέρα όλων των μαχών”, αλλά ως “μάχη τού γονέα ένα, ή δύο”, δεδομένου, ότι με το ισχύον δίκαιο η μητρότητα αποτελεί μια παρένθεση στην ζωή τού ανθρώπου, αφορώντας αποκλειστικά την κύηση μιας “παρένθετης” μητέρας, μέχρι να μεταβιβαστεί το βρέφος στους εν τέλει “γονείς” στα πλαίσια μιας αγοραπωλησίας. 

  Η πλήρης κατάργηση τού γλωσσικού οργάνου και η υποκατάστασή του από ένα σύμπλεγμα αλαμπουρνέζικων εκφορών, δεν νοθεύει μόνον την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά ναρκοθετεί τις στοιχειώδεις έννοιες, υποβιβάζοντας την ταξινόμησή τους στα πλαίσια τής νόησης σε ένα ακατάσχετο αχταρμά. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, τα βασικά επιχειρήματα, οι εκτιμήσεις και οι προτάσεις που αρθρώνονται, δεν συνιστούν συνεκτικό λόγο, αλλά ψελλίζουν ανοησίες άνευ ουσίας. Ιδιαίτερα ζοφερές είναι οι συνέπειες αυτής τής διαδικασίας, όσο αφορά την ανάγκη τής κοινωνίας να διαμορφώσει ένα βηματισμό μέσω τής στοχευμένης παρέμβασης των μελών της, τα οποία καλούνται να ενεργοποιήσουν την φαιά ουσία των εγκεφάλων τους στην προοπτική να δοθούν διέξοδοι στις προκλήσεις που προκύπτουν. Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΤΟΠΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΤΩΝ ΚΡΑΝΙΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΧΩΜΑΤΕΡΗΣ, ΠΟΥ ΕΑΝ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΙ Η ΦΙΛΑΡΕΣΚΕΙΑ, Η ΕΦΗΣΥΧΑΣΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ ΣΕ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΥΘΟ ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΙ ΤΟΝ ΜΕΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΔΕΝ ΕΚΤΙΜΑΤΑΙ ΔΕΟΝΤΩΣ ΩΣ ΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ, ΑΛΛΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΩΣ ΝΟΡΜΑΛ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΕΚΤΙΜΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. (Στο ζήτημα τού κοινωνικού μύθου αναφέρθηκα αναλυτικότερα σε παλαιότερη ανάρτηση στις 13 Δεκεμβρίου 2023, με τίτλο “Σκέψεις για τον ρόλο τής θεωρίας στην προοπτική τής κοινωνικής πορείας”).

  Η συστηματική καταστροφή τής νόησης με την πλήρη εξουδετέρωση τού γλωσσικού οργάνου επεκτάθηκε με ιδιαίτερη έμφαση μέσα σε μια μακρά πορεία, που κλιμακώθηκε βάσει συγκεκριμένου σχεδιασμού και στην πολιτική σφαίρα. Οι στοιχειώδεις έννοιες που την διέπουν, δεν διαστρεβλώθηκαν πλήρως μόνον, αλλά εξουθενώθηκαν σε ολοσχερές βάθος, με αποτέλεσμα να μην σημαίνουν πλέον τίποτε. Ο όρος “ανθρώπινα δικαιώματα” ανάγεται πλέον σε αυθαίρετη ιδιοκτησία κάποιων χειραγωγούμενων από αντικοινωνικά συστηματικά κέντρα ΜΚΟ, ο όρος “κοινωνική ανατροπή” βάφτηκε εμπριμέ σε πλαίσια “έγχρωμων επαναστάσεων” και τα παραδοσιακά πολιτικά μπλοκ – δεξιά, κέντρο και αριστερά, διατήρησαν τα ονόματά τους, απεμπολίζοντας όμως κάθε είδους περιεχόμενο, με αποτέλεσμα ο κάθε ύπουλος κατεργάρης να ισχυρίζεται ότι επιθυμεί, κάτω από την όποια πολιτική ταμπέλα επιλέγει αυθαίρετα. Χαρακτηριστικός για την απόλυτη σύγχυση που επικράτησε είναι ο τίτλος, που έδωσε σε μια επιφυλλίδα του σε εφημερίδα πριν από αρκετά χρόνια ο Χρήστος Γιανναράς: “Η δεξιά ως αριστερά, η αριστερά ως φάρσα”. Η νόθευση των όρων οδήγησε σε μια αυθαίρετη πρόσμιξή τους, όπου κάθε τι είναι είναι ονομαστικά λίγο από τον πρώην εαυτό του, με λίγο, ή κομμάτι περισσότερο, από το άλλο. Έτσι οι κομματικές κατευθύνσεις έγιναν τραγέλαφοι, με τους όρους “κεντροδεξιά”, κεντροαριστερά”, “προοδευτικός” και τα τοιαύτα.

  Αυτήν την φθίνουσα πορεία, ως ακολουθία που τείνει στο μηδέν ως έσχατο όριο,, είχε εντοπίσει έγκαιρα ο καλός φίλος Θεόδωρος Ζιάγκας το 2001, που εξέθεσε στο σημαντικό βιβλίο του “Η Έκλειψη τού Υποκειμένου”, που όμως, ενώ επέδρασε καταλυτικά στον χώρο των ολίγων αφυπνισμένων, δεν έτυχε τής δέουσας προσοχής. Η έλευση 23 ετών από την έκδοση τού βιβλίου, δικαίωσε τις ζοφερές επισημάνσεις τού συγγραφέα. Το βιβλίο αυτό εξακολουθεί να παραμένει έντονα επίκαιρο, καθότι ο Θεόδωρος Ζιάγκας δεν περιορίστηκε στον εντοπισμό τής φθίνουσας πορείας, αλλά επεξεργάστηκε στα πλαίσιά του και συγκεκριμένες προτάσεις για το ξεπέρασμα της. 

 

 Στην παρουσίαση αυτού τού βιβλίου αναφέρονται τα εξής:

  Η εποχή μας -η εποχή της Νεωτερικότητας- αφού ανέδειξε το εξατομικευμένο υποκείμενο σε θεμέλιο του ιδρυτικού της παραδείγματος (της κοσμοθεωρίας της), ανακαλύπτει περιδεής ότι στην πραγματικότητα το έχει οδηγήσει στην εξαφάνισή του. Ενώ π.χ. έχει κάνει σημαία της τα «ανθρώπινα δικαιώματα», εξαφάνισε το υποκείμενο που υποτίθεται ότι είναι φορέας αυτών των δικαιωμάτων. Και μάλιστα τόσο το ατομικό όσο και το συλλογικό υποκείμενο, τα οποία βλέπουμε να θρυμματίζονται και να απορροφώνται από τους απρόσωπους κοινωνικούς μηχανισμούς.
  Πρόκειται όμως για πραγματική και αμετάκλητη εξαφάνιση του υποκειμένου ή για «έκλειψη», δηλαδή για προσωρινή απουσία του, λόγω επικάλυψης από κάτι άλλο, που στέκεται εμπρός του; Ποιό είναι αυτό το «κάτι άλλο»; Και τί θα έχει απομείνει από το υποκείμενο αν και όταν η «έκλειψη» παρέλθει;
  Η προβληματική του βιβλίου πάνω στα ερωτήματα αυτά αναπτύσσεται σε τρεις βαθμίδες:

 α) Η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας των κινημάτων υπέρβασης του καπιταλισμού. Δηλδή της χρεωκοπίας τόσο του καπιταλιστικού ατομικισμού όσο και του σοσιαλιστικού κολεκτιβισμού. 

β) Το πρόβλημα της υπέρβασης αυτής δεν είναι ιστορικιστικό αλλά οντολογικό. Δηλαδή το ζητούμενο είναι η αναθεμελίωση του σύγχρονου πολιτισμού σε μιαν άλλη κοινωνική οντολογία. 

γ) Κρίσιμα στοιχεία για μια πραγματικά εναλλακτική κοινωνική οντολογία είναι δυνατόν να βρεθούν στην οικουμενική ελληνική παράδοση και συνίσταται στο συνδυασμό προσωποκεντρικής οντολογίας και πολιτειακού κοινοτισμού.

  Η καταστροφή τής νόησης και η περιθωριοποίηση τού ανθρώπου ως νοήμονος και ενεργούντος υποκειμένου με την έκλειψή του από στην διαδικασία τού κοινωνικού γίγνεσθαι έρχεται να διακηρύξει η σύγχρονη κοινωνική μηχανική των εξουσιαστών με την διατράνωση για αντικατάσταση τής συνειδησιακής του κυριαρχίας σε όλες τις εκφάνσεις τού ατομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ. Η επιβολή τής κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα τής λεγόμενης “τεχνητής νοημοσύνης” έρχεται να επισφραγίσει τον πλήρη εκτοπισμό της ανθρώπινης νόησης από την λήψη των βασικών αποφάσεων και τον προγραμματισμό των ζητημάτων που τον αφορούν. Και δεν είναι μόνον η παραγωγή των βιομηχανικών προϊόντων και τής μετακίνησης, που μετατίθεται όλο και πιο αποφασιστικά σε μηχανισμούς αυτοματοποίησης και ρομποτικές συσκευές. Η αυξανόμενη παρέμβαση ρομποτικών όπλων στις πολεμικές διενέξεις και η αντίστοιχη μετάθεση τής εκπόνησης τής στρατηγικής σε μηχανικά νευρωνικά δίκτυα, οδηγεί βάσει των υφιστάμενων εξελίξεων στον υποβιβασμό των ανθρώπων, να “αξιοποιούνται” αποκλειστικά ως τα έμψυχα θύματα αυτών των διενέξεων, εφόσον στόχος των πολέμων παραμένει ανέκαθεν η εξόντωση των αντιπάλων. Και από την στιγμή που άνθρωπος δεν προορίζεται για τίποτε περισσότερο από παραπροϊόν τής διαδικασίας τής επικράτησης τής μηχανής, το σενάριο τής “διάσωσής” του αποσκοπεί στην ρομποτοποίηση του μέσω τού λεγόμενου “μετανθρωπισμού”. Αφού λοιπόν η νόησή του βάλλεται στοχευμένα μέχρι τελευταίας συνεπείας, έχει προγραμματιστεί και η καταστροφή τής βιολογικής του βάσης, που είναι ο εγκέφαλος. Η επιβολή τής διατροφής με σκουλήκια και με έντομα έρχεται να περάσει μέσα από το μίξερ τα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα, που ενδημούν μέσα στην νοητική χωματερή τού κρανίου.

Ο πολύ σημαντικός διανοητής Oswald Spengler στο μνημειώδες έργο του “Το Τέλος τού Δυτικού Πολιτισμού” ("Der Untergang des Abendlandes"), που εκδόθηκε το 1922 αναλύει, γιατί το κύκνειο άσμα τής δυτικής κυριαρχίας πρόκειται να σφραγιστεί από την πλήρη κυριαρχία τής μηχανής.

  Η εκπληκτική διάνοια τού Όσβαλντ Σπένγκλερ δεν διαπίστωσε μόνον τον επερχόμενο τέρμα τού δυτικού πολιτισμού, αλλά σκιαγράφησε ιδιαίτερα εύστοχα ό και τον τρόπο που θα μπορούσαν να υπερπηδηθούν τα αδιέξοδα, που ο φαύλος κύκλος που αυτός επέφερε δρομολόγησαν μετά την πτώση του. Ο Σπένγκλερ ήταν φυσικομαθηματικός, αλλά εκτός από την εμβάθυνση στα μαθηματικά που είχε επιτύχει, ήταν ταυτοχρόνως και βαθύς μελετητής τής κλασσικής γραμματείας, τής ιστορίας, τής φιλοσοφίας και των πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στην Ασία. Το κεφάλαιο σχετικά με τον ρόλο τής μηχανής είναι σύντομο (επεκτείνεται μόνον σε 12 σελίδες) και είναι το τελευταίο στο δίτομο έργο του, που περιλαμβάνει 1195 σελίδες. Παρ' όλο που σε αυτό καταθέτει τα τελικά του συμπεράσματα σχετικά με το επερχόμενο τέλος τού δυτικού πολιτισμού, είναι πολύ μετρημένος σχετικά με όσα καταθέτει εκεί, δίνοντάς μου την εντύπωση, ότι κάποια πολύ σημαντικά δεδομένα και συμπεράσματα είτε κράτησε για τον εαυτό του, είτε εκμυστηρεύτηκε σε κάποιο κύκλο ολίγων επιλεγμένων. Έχω σχηματίσει την εντύπωση, ότι ο κεκαλυμμένος κύκλος πίσω από τον Στάλιν, στον οποίον αναφέρομαι στο βιβλίο “Το Ξεχαρβάλωμα των Συμπράγκαλων τής Δυτικής Κυριαρχίας” είχε μελετήσει πολύ προσεκτικά αυτό το βιβλίο τού Σπένγκλερ και από αυτό εμπνεύστηκε την έγκαιρη ανάδειξη τού Βλαδίμηρου Πούτιν από πολύ νωρίς. 

   Ο Σπένγκλερ αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στο εν λόγω βιβλίο στο κεφάλαιο με 73 σελίδες που τιτλοφορεί “Νόημα των Αριθμών” („Sinn der Zahlen“) στην προσπάθειά του να ανιχνεύσει την πορεία και τις καταβολές τού δυτικού πολιτισμού. Σαν δόκιμος μελετητής τού Νίτσε, αποδίδει στην “Απολλώνια” διάσταση τού Ελληνικού Πνεύματος, όπως ο Νίτσε τη είχε χαρακτηρίσει, ένα μαθηματικό ισοδύναμο. Έτσι χαρακτηρίζει το Ελληνικό Πνεύμα ως “Ευκλείδειο”, σε αντίθεση προς το Ευρωπαϊκό, που αποκαλεί “Φαουστικό”. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το έργο “Dr. Faustus“ είναι πολύ παλαιότερο από την εκδοχή που συνέγραψε ο Goethe και συμπίπτει χρονικά με τις απαρχές τής ανάπτυξης τής ευρωπαϊκής επιστήμης. Το έργο “Historiα von D. Johan Fausten” συνέγραψε ο Johan Spies το 1587 και ένα χρόνο αργότερα έκδωσε ο Christopher Marlow, που θεωρείται εξ ίσου σημαντικός με τον Σαίξπηρ το έργο “The Tragical History of Doctor Faustus" εμπνευσμένο από την αγγλική μετάφραση τού προηγούμενου. (Τόσο ο Σαίξπηρ, όσο και ο Μάρλοου, είναι σημαντικότατες μορφές, που αγωνίστηκαν για την χειραφέτηση τής κοινωνίας από τα εξουσιαστικά κυκλώματα των σκοταδιστών, εντάσσονται στην Πλατωνική παράδοση και θα κάνω σχετικά με την προσφορά τους ανάρτηση στο μέλλον). Σύμφωνα με τον Σπένγκλερ η Ελληνική χρήση των αριθμών τούς αντιμετωπίζει ως οντότητες προσαρτημένες σε συγκεκριμένα δεδομένα και με στατικό τρόπο. Τουναντίον, ο Καρτέσιος μετατρέπει τούς αριθμούς με την απεικόνισή τους σε σύστημα κάθετων μεταξύ τους αξόνων (συντεταγμένες) σε αφηρημένα μεγέθη. Επί πλέον ο Leibnitz εισάγει μέσω τού διαφορικού λογισμού την δυναμική επενέργεια τού χρόνου στο γίγνεσθαι (dt). Ενώ η μελέτη των κινήσεων από τούς αρχαίους Έλληνες είχε στατικό χαρακτήρα, ως διεπόμενη από αιώνιους νόμους και τα πράγματα και τα φαινόμενα είχαν δεδομένο και συγκεκριμένο χαρακτήρα, η σκέψη τής Αναγέννησης περνάει μέσω τής αφαίρεσης από το συγκεκριμένο στην θεωρητική αξιοποίηση αυτών των δεδομένων, με στόχο την τεχνολογική τους αξιοποίηση. Μέσω αυτής τής διαδικασίας ο άνθρωπος παρεμβαίνει στην φύση, αποσκοπώντας να την ελέγξει και να κυριαρχήσει επάνω σε αυτήν για να αντλήσει οφέλη. Με αυτήν την “φαουστική” πρακτική, ο άνθρωπος επιχειρεί παρεμβαίνοντας στην δημιουργία, να αναχθεί σε θεό. Σύμφωνα με τον Σπένγκλερ η μηχανή και ο τεχνικός πολιτισμός τής δύσεως γενικότερα, αποτελεί κυοφορία φαουστικής σύλληψης. 

  Με την εισβολή τής μηχανής στην ζωή των ανθρώπων αλλάζουν άρδην οι συνθήκες διαβίωσης. Η βιομηχανική επανάσταση οδηγεί στην αθρόα παραγωγή προϊόντων, που καλύπτουν με ριζοσπαστικό τρόπο τις ανάγκες των ανθρώπων, που δεν περιορίζονται μόνον στην υλική σφαίρα, υπερσκελιζοντας την στασιμότητα που διάρκεσε επί αιώνες. Η εκμηχάνιση τής γεωργίας κατέστησε δυνατή την μαζική παραγωγή τροφίμων. Δεν είναι όμως μόνον οι ανάγκες τής γαστέρας των ανθρώπων, που έρχεται να υπηρετήσει με ριζοσπαστικό τρόπο η μηχανή. Η ανακάλυψη τής τυπογραφίας θα οδηγήσει στην διάδοση των βιβλίων, που θα καταστήσουν την πρόσβαση στην γνώση κοινό αγαθό, παραμερίζοντας την μεσαιωνική μονοκρατορία των χειρογράφων, που αφορούσαν κυρίως κείμενα εκκλησιαστικού περιεχομένου και που βρίσκονταν στους ναούς και τις βιβλιοθήκες των μοναστηριών. Η ανακάλυψη τής ατμομηχανής δεν θα προσφέρει κίνηση μόνον στην διαδικασία τής βιομηχανικής παραγωγής, αλλά οι σιδηρόδρομοι και τα ατμόπλοια θα γεφυρώσουν με πρωτόγνωρο τρόπο μεταξύ τους τις γεωγραφικές αποστάσεις, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών χωρών και πολιτισμών. Ο δυτικός άνθρωπος θα σταθεί έκθαμβος μπροστά στα “φαουστικού” χαρακτήρα επιτεύγματά του. Η γνώση παύει να είναι αποκλειστικό προνόμιο των ιερατείων, που άγουν τις μάζες των αδαών σε θεοκρατικά πλαίσια και το μοντέρνο πνεύμα θα ανακηρύξει την επιστήμη ως νέα “θεά τής λογικής”, που οδηγεί στα επιτεύγματα τής τεχνολογίας, χειραφετώντας τον άνθρωπο από την υποταγή του στις φυσικές δυνάμεις.

  Όμως η θετική προσφορά τής μηχανής στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και στην διεύρυνση των οριζόντων των ανθρώπινων αναζητήσεων είναι μόνον η μια πλευρά τού νομίσματος. Πολύ σύντομα ο άνθρωπος μετατράπηκε από κυρίαρχο τής μηχανής, μέσω τής οποίας επιβάλλεται στις φυσικές δυνάμεις, σε σκλάβο της. Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ εντοπίζει στο ριζοσπαστικό του πόνημα σχετικά το εξής:

  “Μπορεί μεν ο άνθρωπος μέσω τής εμπειρίας που απέκτησε με την διείσδυση στην ουσία των αριθμών που επέλεξε, να αποκωδικοποίησε το μυστικό ενός πίνακα, που σαν μαθητευόμενος μάγος μπόρεσε κινώντας τούς μοχλούς του και πατώντας κουμπιά να επιτελεί τεχνολογικά θαύματα, αλλά δεν μπόρεσε να κατανοήσει την μύχια, βαθύτερη επικινδυνότητα που κυοφορούσε αυτός ο πίνακας. Το μαγικό κλειδί τής τεχνολογίας που ανακάλυψε, μετατράπηκε στην πορεία από υπηρέτη του σε τύραννο τής καταδυνάστευσής του. Θεωρώντας την τέχνη να επιβάλλεται στις φυσικές δυνάμεις ως θρίαμβο, δεν κατανόησε, ότι αυτή η τέχνη αμφισβητούσε την φυσική τάξη πραγμάτων, σε μια πορεία που η μηχανή απαίτησε να εγκαθιδρύσει το δικό της δίκαιο, που στρεφόταν εναντίον του. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο “ευκλείδεια” σκεπτόμενος άνθρωπος τού αρχαίου πολιτισμού αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την τεχνολογία και παρά τα σπουδαία πνευματικά του επιτεύγματα δεν επιδίωξε την υπέρμετρη ανάπτυξή της, ούτε πόθησε τον προσδιορισμό τής κτίσεως με γνώμονα την δική του θέληση. Η „scientia experimantalis“ όπως ονόμασε ο Roger Bacon την φαουστική βίαιη καθυπόταξη τής φύσης, που επιτεύχθηκε κινώντας μοχλούς και στρέφοντας βίδες, κατέδειξε ότι είχε βάλει το χέρι του ο εωσφόρος στην όλη διαδικασία. Η ανίχνευση από τον δυτικό άνθρωπο τής φυσικής τάξεως με στόχο να κυριαρχήσει ως μικρός θεός επ' αυτής, οδήγησε στον βιασμό της, παρακάπτοντας την βαθιά αρμονία που την διέπει. Η πλήρης επικράτηση τής τεχνολογίας, οδήγησε σε ένα γιγαντισμό, με αποτέλεσμα να εκδηλώνονται ζοφερά προβλήματα στην επιφάνεια τού πλανήτη. Οι μηχανές προσλαμβάνουν ένα ολοένα αυξανόμενο απάνθρωπο χαρακτήρα, τείνοντας να αυτονομήσουν την διαδικασία που τις διέπει, μετατρέποντας τον άνθρωπο από κυρίαρχο τής κτήσεως σε σκλάβο αυτής τής διαδικασίας”.

   Επειδή δεν είναι σκόπιμο λόγω οικονομίας χώρου να παραθέσω αυτούσια τα σχετικά χορεία από το έργο τού Σπένγκλερ, συνοψίζω στην συνέχεια τούς σχετικούς με το θέμα εντοπισμούς και τα συμπεράσματά τού. Η βιομηχανική παραγωγή χαρακτηρίζεται στην πορεία τού χρόνου από δυο διαδικασίες. Η πρώτη αφορά την ενδογενή της ανάγκη για μόνιμη επέκταση. Το κέρδος που ;αποκομίζεται από αυτήν οδηγεί μοιραία στην βάση τής ανθρώπινης απληστίας σε επανεπένδυση ένος μέρος του, εφ' όσον οι κάτοχοι των κερδών δεν χρειάζονται να τα καταναλώσουν πλήρως για την ικανοποίηση των προσωπικών τους αναγκών (βλέπε χλιδή). Οι ρυθμοί τής λεγόμενης οικονομικής ανάπτυξης αποτελούν ζωτικό στοιχείο για την επιβίωση τού όποιου οικονομικού συστήματος, που στηρίζεται στην συνεχή άνοδο τού λεγόμενου εθνικού προϊόντος. Πλην όμως οι απαιτούμενοι φυσικοί πόροι για αυτήν την ανάπτυξη δεν υπάρχουν παντού, τουλάχιστον στην αναγκαία ποσότητα. Επί πλέον, η συνεχώς επεκτεινόμενη βιομηχανική παραγωγή μολύνει το περιβάλλον, παραβιάζοντας τις φυσικές αντοχές τού οικοσυστήματος. Ο υφιστάμενος ανταγωνισμός μεταξύ των βιομηχανικών ομάδων διέπει επίσης την ανάγκη συνεχούς αύξησης τής τεχνολογίας και των επενδύσεων σε νέες, αποδοτικότερες δομές. Αυτός ο ανταγωνισμός οδηγεί ταυτοχρόνως βαθμηδόν σε επικράτηση των πλέον αποδοτικών σε βάρος των ασθενέστερων, με αποτέλεσμα η παραγωγή να συγκεντρώνεται όλο και σε λιγότερα κέντρα. Η υπερενίσχυση αυτών των κέντρων οδηγεί στην τάση για συνεχή προσάρτηση νέων αγορών, με στόχο την διάθεση των προϊόντων, αλλά και την επικυριαρχία τους σε περιοχές που υπάρχουν πρώτες ύλες και φορείς ενέργειας. Έτσι επέρχεται ένας βίαιος ανταγωνισμός μεταξύ των οικονομικών κέντρων, που επεκτείνουν την επιρροή τους σε πολιτική ισχύ, με στόχο την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής. Και όταν δεν επαρκούν τα μέσα τού οικονομικού ανταγωνισμού σε αυτήν την πορεία εφαρμόζεται η ωμή βία των κατακτητικών πολέμων. Η λογική τής μηχανής οδηγεί μέσω αυτής τής διαδικασίας στην λογική των πολέμων. Οπότε το δίκαιο που επιβάλλει η μηχανή, επεκτείνεται και στην τεχνολογία ολοένα και περισσότερο καταστροφικών οπλικών συστημάτων, που οδήγησαν στον 1ο ΠΠ., που έγινε πριν συγγράψει ο Σπένγκλερ το συγκεκριμένο βιβλίο. 

  Αυτές οι εκτιμήσεις δεν ανάγονται βεβαίως στην μεγάλη αναλυτική οξυδέρκεια τού Σπένγκλερ, αλλά διατυπώθηκαν για πρώτη φορά με συστηματικό τρόπο το 1916 από τον Λένιν στο έργο του “Ιμπεριαλισμός το Τελευταίο Στάδιο τού Καπιταλισμού”. Και δεν ξαφνιάζει διόλου η εύφημη μνεία τού Όσβαλντ Σπένγκλερ προς τον Λένιν, ο οποίος διατυπώνει στο εν λόγω κεφάλαιο περί μηχανής μια βαθιά νοσταλγία προς τον Λένιν ισχυριζόμενος ότι, “μπορεί αυτός να έχει ενδιαμέσως πεθάνει, αλλά κάποια από τα σκληρά του συμπεράσματα παραμένουν δραματικά επίκαιρα”, παρόλο που ο Σπένγκλερ υπήρξε ακραιφνής υπερσυντηρητικός. Στα δυο βιβλία του με τίτλους “Η Πρωσία και ο Σοσιαλισμός” (εκδοθέν το 1920) και “Κρίσιμα Χρόνια, Η Γερμανία και οι Παγκόσμιες Εξελίξεις” (εκδοθέν το 1933) (τα οποία ευτύχησα να έχω σε πρωτότυπο, όπως και το “Εισηγήσεις και προτάσεις” από το 1938, σαν μικρή αποζημίωση για την παραμονή μισού αιώνα στην Γερμανία) κατακεραυνώνει ο Όσβαλντ Σπένγκλερ τόσο τον κοινοβουλευτισμό αγγλοσαξονικού τύπου, όσα και τα κάθε είδους σοσιαλιστικά κινήματα, προβάλλοντας ως μοναδική σωτηρία την μονοκρατορία ενός επερχόμενου φωτισμένου Ηγέτη, που θα οδηγήσει τα έθνη με ράβδο σιδηρά. Αυτές οι θέσεις ώθησαν τούς χιτλερικούς να προσπαθήσουν με εμμονή αλλά ματαίως να εντάξουν στην επιρροή τους τον Σπένγκλερ, ο οποίος τούς έφτυσε κυριολεκτικά. Η αναφορά σε Φωτισμένο Ηγέτη κατά τον Σπένγκλερ, φρονώ, παρόλο που αυτός δεν παραθέτει σχετικά περισσότερο από δυο φράσεις στην τελευταία σελίδα τού βιβλίου του, προδιαγράφει  κάποιον σαν τον Βλαδίμηρο Πούτιν. Και δε αποκρύπτω, ότι φρονώ, πως η πνευματική πατρότητα τής έλευσης τού προέδρου Πούτιν ανήκει σε αυτόν, αφού η Συνωμοτική Σταλινική Ομάδα πραγματοποίησε αυτό το σχέδιο μελετώντας το βιβλίο του. Οπότε δεν θεωρώ διόλου τυχαίους τούς ύμνους, που διατυπώνει συχνά ο θεωρητικός μέντορας τού Βλαδίμηρου Πούτιν Αλεξάντερ Ντούγκιν υπέρ τής ιστορικής Γερμανικής Άκρας Δεξιάς. Αυτοί δεν αφορούν σε καμία περίπτωση, κατά την εκτίμησή μου, τους “εθνικοσοσιαλιστές”, αλλά ανάγονται σε άλλες ζυμώσεις, που μόνον η αδογμάτιστη μελέτη τής ιστορίας μπορεί να εντοπίσει. 

  Ο Λένιν στον “Ιμπεριαλισμό” εντοπίζει στο εν λόγω σύστημα τρία βασικά χαρακτηριστικά. Αυτά είναι η σύμφυση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου σχηματίζοντας το λεγόμενο χρηματιστικό κεφάλαιο, η σύμπτυξη των οικονομικών κέντρων σε τραστ και καρτέλ, καθώς και μόνιμη διεξαγωγή μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων με στόχο την αναδιανομή των αγορών και αποικιών για την απόσπαση πρώτων υλών. Είναι εμφανές, ότι ο Σπένγκλερ μελέτησε πολύ προσεκτικά αυτό το βιβλίο τού Λένιν, δεδομένου ότι στηρίζει στις διαπιστώσεις του τα τελικά συμπεράσματα τού δικού του βιβλίου, προχωρώντας όμως τις συνέπειες πολύ πιο μακρυά, από εκεί που έφτασε ο Λένιν. Για τον Σπένγκλερ ο ιμπεριαλισμός δεν αποτελεί μόνον το τελευταίο στάδιο τού καπιταλισμού, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ ΤΗΝ ΛΗΞΗ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΕΣΩ ΕΝΟΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΥ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥ ΗΓΕΤΗ ΣΕ ΕΝΑ ΑΝΩΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ. Γράφει στις τρεις τελευταίες σελίδες τού βιβλίου ο Σπένγκλερ σχετικά: 

  “Το χρήμα προωθεί στην τρέχουσα φάση την άνοδό του σε υπέρτατα εξουσιαστικά ύψη. Τόσο η βιομηχανία, όσο και οι αγρότες διέπονται από συγκεκριμένη πρόσδεση στην γη. Και οι δυο καταλαμβάνουν μια συγκεκριμένη θέση στον χώρο και αντλούν μέσα από το έδαφος τα υλικά που χρειάζονται για να παράγουν. Όμως οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια δεν έχουν από το 1789 και εντεύθεν συγκεκριμένη πρόσδεση σε κάποιο χώρο. Εκμεταλλευόμενα την ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη ανάγκη τής πραγματικής οικονομίας για δανειοδότηση, αξιούν την πλήρη κυριαρχία τού χρήματος, όπως συνέβη και σε προηγούμενους πολιτισμούς. Πρόκειται για την αρχέγονη διαπάλη ανάμεσα στην νόηση και το χρήμα. Η δικτατορία τού χρήματος επιδιώκει να τεθεί στην απόλυτη κορυφή τής εξέλιξης, παραμερίζοντας οτιδήποτε άλλο. Προσπαθεί να μετατρέψει κάθε είδους παραγωγική και δημιουργική εργασία σε λεία αυθαίρετης κλοπής. Έτσι η μηχανή, ως ο μέγας εξουσιαστής των τελευταίων αιώνων, χάνει την εξουσία που άσκησε και, αντικαθίσταται από την πλήρη κυριαρχία τού χρήματος. Έτσι καταλήγει το χρήμα στο τέλος και τής δικής του κυριαρχίας, καθώς το ισχύον πολιτισμικό πρότυπο φθάνει στα όρια του, ΠΟΥ ΣΦΡΑΓΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ.

  Ο επερχόμενος ΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟΣ θα θρυμματίσει την δικτατορία τού χρήματος και θα παραμερίσει το πολιτικό της οχυρό, που είναι η επίφαση ψευδούς δημοκρατίας στην δικαιοδοσία διεφθαρμένων και βλαβερών παρασίτων.

  Η παγκόσμια ιστορία είναι το παγκόσμιο δικαστήριο. Δικαιώνει πάντοτε αυτόν που είναι αληθώς ισχυρός, παραμερίζοντας αυτούς που προτιμούν να εξουσιάζουν τούς άλλους, αδιαφορώντας για την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη.

  Το χρήμα διατυμπανίζει την πλήρη επικράτησή του, φθάνοντας στο τέλος τής κυριαρχίας του, καθώς ο επελαύνων ΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟΣ με ήσυχο αλλά δυναμικό τρόπο κυοφορεί την επιβολή τής νοηματοδότησης μιας ζωής, που αξίζει να βιώνουμε. Η εξελίξεις διέπονται από μια ανώτερη αναγκαιότητα, που δεν επιτρέπει περιθώρια αυθαίρετων επιλογών σε οποιονδήποτε. Και αυτή θα επιβληθεί, είτε αυτή αρέσει σε κάποιους, είτε όχι”. 

  Η επιλογή τού όρου “Καισαρισμός” από τον Σπένγκλερ εκτιμώ ότι αφήνει περιθώρια για σκέψεις. Πέρα από συσχετισμούς σημαντικών επιλογών στην συμπεριφορά τόσο τού Βλαδίμηρου Πούτιν, όσο τού Ιουλίου Καίσαρος, που κατήργησε την ψευδή δημοκρατία των δουλεμπόρων τής συγκλήτου, για να θεοποιηθεί από τον λαό στην συνέχεια, η φυσιογνωμική ομοιότητα των δυο με συναρπάζει, σχετικά με την πρόνοια, που φρονώ ότι διέπει την ιστορία. Χωρίς να μπορώ να αποφανθώ, ποιος ήταν πλέον προικισμένος μάγειρας. Ο παππούς τού Βλαδίμηρου, που ήταν μάγειρας στο Κρεμλίνο, ή Στάλιν, που απολάμβανε τα ωραία εδέσματα; Οι λαοί υποκλίνονται σήμερα ενώπιον τού Φωτισμένου Ηγέτη Βλαδίμηρου Πούτιν. Και εγώ ευγνωμονώ το πεπρωμένο, που με αξίωσε να ροβολήσω σε κάποια σοκάκια τού Βερολίνου, που σκάρωνε λογισμούς ο ανεπανάληπτος Όσβαλντ Σπένγκλερ. 

  Τα σχέδια μετανθρωπισμού ανήγαγαν το δίκαιο και την εξουσία τής μηχανής σε ακραία ύβρη. Είμαι όμως βέβαιος, ότι δεν θα επικρατήσει το δίκαιο τής μηχανής, αλλά το δίκαιο τού ανθρώπου. Διότι την μηχανή κατασκεύασαν κάποιοι άνθρωποι, ενώ τον άνθρωπο έπλασε ο Θεός.

2. ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΙΔΡΥΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ

  Θεωρώ, ότι δεν θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε κάποιον γόνιμο βηματισμό στο μέλλον, εάν δεν προσπαθήσουμε να αποκατήσουμε σε βάση ουσίας το γλωσικό μας όργανο και την νοησή μας αντιστοίχως. Τα όσα παραθέτω στην συνέχεια δεν στρέφονται ενάντια στον όποιο συγκεκριμένο κομματικό, ή παραταξιακό χώρο, αλλά επιχειρούν να διεισδύσουν στην ουσία των πραγμάτων. Καθότι δεν υπάρχει μόνον το άσπρο και το μαύρο, αλλά είναι είναι αναγκαία μια συγκεκριμένη διαφοροποίηση μέσω προσπάθειας ενδελεχούς κατανοήσεως, χωρίς δογματικές διόπτρες, που χωρίζουν τούς πάντες και τα πάντα σε αμνούς και ερίφια, στην βάση αντιμετώπισης κάποιου αντίπαλου δέους, έναντι τού οποίου επιτρέπουμε μονίμως να πολωνόμαστε. Καθ' ότι, όλοι οι χώροι αποτελούν θέρετρα, στα οποία διεισδύσουν με τελείως διαφορετικές προθέσεις, τόσο οι μεν, όσο και οι δε. Τόσο δηλαδή αυτοί που διέπονται από καλή θέληση, όσο και οι συνειδητά επιβλαβείς και επιζήμιοι. Και όσο κτυπάμε το σαμάρι, δεν πρόκειται να πονέσει ο γάϊδαρος. Δεν είναι μόνον η Ελλάδα, η χώρα που καθείς είναι ότι δηλώνει. Η διαδικασία εξαπάτησης αποτελεί διεθνές σπορ, πέραν ότι η Ελλάδα κατέχει, λόγω τής σημασίας που έχει, κάποιες πρωτιές σε συγκεκριμένους τομείς. Ο καλός μου φίλος προτείνει στα σχόλια ένα restart για την Ελλάδα. Ίσως όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση να μην αρκεί ούτε η αλλαγή λειτουργικού συστήματος, δεδομένου ότι έχει αρπαχτεί το σασί τού μηχανήματος και τις καλωδιώσεις έχουν κατασπαράξει τα τρωκτικά. 

  Στα πλαίσια τής παράθεσης ζητημάτων που αφορούν τον δυτικό πολιτισμό αξίζει να αναφερθεί επιπροσθέτως, ότι στην πολύ εύστοχη κριτική του με έμφαση στην φαουστιανή υπόσταση τού δυτικού επιστημονικού πνεύματος, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ παραβλέπει ένα πολύ βασικό δεδομένο κατά την γνώμη μου, που έχει συμβάλει αποφασιστικά στην διαμόρφωση τής όλης πορείας. Οπωσδήποτε, η τομή που επιχειρεί εισέρχεται σε μεγάλο βάθος και έχει έντονα χαρακτήρα αυτοκριτικής σε σχέση με τον χώρο, που και αυτός υπαγόταν και από τον οποίον προήλθε. Πλην όμως, εκ των πραγμάτων δεν έπαυε και ο ίδιος να είναι οργανικά προσδεμένος στην σφαίρα τής νόησης με αυτόν τον χώρο, έχοντας σπουδάσει, αλλά και στην συνέχεια διδάξει ως γυμνασιάρχης, τα μαθηματικά και την φυσική, όπως αυτά διαμορφώθηκαν στην πορεία τού χρόνου στον δυτικό κόσμο. Έτσι, ενώ πολύ σωστά διακρίνει την φαουστική πτυχή τής δυτικής νόησης, αυτή δεν παύει να αφορά ένα τμήμα τής συνολικής νοητικής διαδικασίας και συγκεκριμένα αυτό που σχετίζεται με τον δεξιό λοβό τού εγκεφάλου, ο οποίος λειτουργεί σε εικονιστική βάση και στατικά, συνδέοντας ταυτοχρόνως περισσότερα δεδομένα που σχετίζονται μεταξύ τους και εντάσσονται σε ένα κοινό πλαίσιο (όπως ανάπτυξα στην προηγούμενη ανάρτηση). Το δεδομένο που διέφυγε τής προσοχής τού Σπένγκλερ είναι η καταλυτική επίδραση που άσκησαν τα έργα τού Αριστοτέλους στην ανάπτυξη τής δυτικής επιστήμης και τεχνολογίας. Όπως έχω επιχειρηματολογήσει σε προηγούμενες ααρτήσεις, η Αριστοτελική λογική στηρίζεται στην αρχή τής διαδοχής, όπου συγκεκριμένες προτάσεις έπονται η μια τής άλλης, για να διαμορφώσουν συλλογισμούς, που καταλήγουν σε συμπεράσματα. Αυτή η διαδικασία έχει γραμμικό χαρακτήρα και εδράζεται στην λειτουργία τού αριστερού λοβού τού εγκεφάλου, που λειτουργεί σε σειριακή βάση και ως εκ τούτου εμπεριέχει την χρονική δυναμική. Πλην όμως η σειριακή επεξεργασία, που ενσωματώνε την χρονική διαδοχή και μποιρεί να προσμετρά την χρονική εξέλιξη ενός φαινομένου, απεργάζεται αυτήν αποκόπτοντας αυτό το φαινόμενο από τον περίγυρό του, την ένταξη μέσα στον οποίον μπορεί να αποδώσει ο στατικός του εικονισμός, φανερώνταςκαι την αμοιβαία αλληλεπίδρασή του με τα λοιπά σχετιζόμενα φαινόμενα. Ο συνδυασμός τής σειριακής εξελικτικής με την συνολική εικόνα είναι αυτός που αποδίδει επαρκώς και σφαιρικά τα εκάστοτε δεδομένα και ζητούμενα, μέσω τής σύμμετρης λειτουργίας των δυο λοβών τού εγκεφάλου. Με την φαουστική εμμονή επέρχεται μια ανατροπή τής αρμονικής λειτουργίας του, με αποτέλεσμα αυτή η νοητική λοβοτομή να οδηγεί σε ανισοβαρείς και επιπόλαιες επιλογές, που οδηγούν μεσοπρόθεσμα σε εντεινόμενα αδιέξοδα.

  Η αποκομμένη στήριξη στον αριστερό λοβό οδηγεί σε μια ασύμμετρη και στρεβλωμένη εκτίμηση τής διαδικασίας διαδοχής καταστάσεων και τής εξελικτικής πορείας, υπερτονίζοντας μονομερώς το υπό εξέταση δεδομένο από τον περίγυρό του. Έτσι τα εξαγόμενα συμπεράσματα είναι ανισοβαρή και οδηγούν στην πορεία σε ανισορροπίες, στις οποίες αδυνατεί να παρέμβει η νόηση επιτυχώς διορθωτικά, έχοντας εγκλωβιστεί στην μονόπλευρη υπερεκτίμηση τού ρόλου και τής αξίας τού συγκεκριμένου φαινομένου. Σε αυτήν την ανισοβαρή εκτίμηση σε γραμμικού χαρακτήρα χρονικού διηνεκούς αρμόζει να αποδοθεί, κατά την εκτίμησή μου, η εμμονή τού δυτικού μοντέλου στην μόνιμη και συνεχή επέκταση τής ανάπτυξης τής παραγωγής. Τα αδιέξοδα στα οποία κατέληγε πολύ συχνά η μόνιμη ανάγκη για αέναους ρυθμούς ανάπτυξης, ερχόταν η δυτική νόηση να αντιμετωπίσει με ημίμετρα, που ήταν εγκλωβισμένα στην ίδια λογική, που είχε οδηγήσει στα συγκεκριμένα αδιέξοδα. Έτσι, αντί να δύνονται ριζικές λύσεις μετατίθεντο χρονικά τα προβλήματα, με αποτέλεσμα να επανεμφανίζονται αυτά στην πορεία με εντονότερο τρόπο. Κλασσική περίπτωση τέτοιας αδιέξοδης πρακτικής είναι ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία, όταν το οικονομικό σύστημα αδυνατεί να αναπαραχθεί περεταίρω καταλήγοντας σε ζοφερές οικονομικές κρίσεις, που πρότεινε ο Μέιναρντ Κέυνς. Αντί να αμφισβητηθεί εκ βάθρων η αδιέξοδη πολιτική τής επιδίωξης αέναης ανάπτυξης και να καθορισθούν ρεαλιστικές και λειτουργικές εναλλακτικές επιλογές, το σύστημα παραμένοντας εγκλωβισμένο στην συγκεκριμένη λογική, εξακολουθούσε να χύνει λάδι στην φωτιά, μέχρι την εκδήλωση των τεράστιου μεγέθους καταστροφών, που ήσαν οι πολεμικές συγκρούσεις. Μέσω τής καταστροφικής επίδρασης των πολέμων, που καταστρεφόταν ένα μεγάλο μέρος των δομών, μπορούσε το δυτικό σύστημα να συνεχίζει την ίδια πορεία βαυκαλισμού μετά την λήξη τους, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για την επόμενη μεγάλη καταστροφή.

 

Συνεχίζεται... 

ΚΡΙΣΙΜΗ ΦΑΣΗ

 

 

ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΣΟ, "Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ"

 

1. ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ 1937, ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΣΑΪΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΜΑΣ. 

  Ο Πάμπλο Πικάσσο ζωγράφισε τον πίνακα “Η Γυναίκα που Κλαίει” το 1937, σαν σπουδή στον μεγάλο σε μέγεθος πίνακα που φιλοτέχνησε στην συνέχεια με τίτλο “Γκουέρνικα”. Ο πίνακας αυτός, διαστάσεων 3,54 χ 7,82 μ. αναπαριστά την απαναθρωπιά, την βαρβαρότητα και την απόγνωση τού πολέμου. Ήταν παραγγελία τής Δημοκρατικής Ηυβέρνησης τής Ισπανίας για την διεθνή έκθεση στο Παρίσι το 1937. Ο Πικάσσο εμπνεύστηκε το έργο, όταν στις 26 Απριλίου με αφορμή τον βομβαρδισμό τής Γκουέρνικα, ξεκινώντας τον την 1η Μαΐου και ολοκληρώνοντάς τον στις 3 Ιουνίου τού 1937.  Όπως δήλωσε ο ζωγράφος, “Η αφαίρεση του χρώματος και του αναγλύφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου από τον κόσμο, όταν διακόπτεται δεν υπάρχει πλέον η φύση ή η ζωή”. Με τον Εμφύλιο να μαίνεται έναν ολόκληρο χρόνο, στις 25 Απριλίου του 1937 οι Δημοκρατικοί οπισθοχωρούν στη Γκουέρνικα. Την επόμενη μέρα, η βασκική πόλη θα σκεπαστεί με θλίψη και πένθος, καθώς θα δεχτεί μία από τις πιο αποτρόπαιες αεροπορικές επιθέσεις της ιστορίας. Ο βομβαρδισμός έγινε από ναζιστικά γερμανικά και ιταλικά αεροπλάνα των φασιστών, οι πιλότοι των οποίων συμμετείχαν εθελοντικά στον ισπανικό εμφύλιο, στο πλευρό των ορδών τού φράνκο. Η αιματηρή αυτή επίθεση ονομάστηκε «Επιχείρηση Επίπληξη», αλλά έμεινε στις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας γνωστή ως Γκουέρνικα. Από τον βομβαρδισμό καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της Γκουέρνικα και έχασαν τη ζωή τους περίπου 1.600 άνθρωποι. Το 1/3 της πόλης είχε πλέον καταστραφεί. Όσοι κάτοικοι πρόλαβαν να σωθούν, κοιτούν τα ερείπια της πόλης τους απελπισμένοι. Από τον βομβαρδισμό ισοπεδώθηκε βάρβαρα το 1/3 της πόλης. ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΑΜΑΧΩΝ, ΟΠΩΣ ΜΕ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΟΔΥΝΗ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΑΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝ ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ. 

  Τις τελευταίες εβδομάδες, από τότε που διέκοψα την προηγούμενη ανάρτηση, την οποία αφήνω σκοπίμως ημιτελή, έχει καρφωθεί μέσα μου ο πίνακας "Η Γυναίκα που Κλαίει" με ένα μόνιμο θρήνο για όσα επιβάλλονται στην Γάζα σε βάρος δυο και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς να μπορώ να διατυπώσω οτιδήποτε στα πλαίσια τού διαδικτύου. Η γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστίνιων τής Γάζας δεν στρέφεται μόνον εναντίον των κατοίκων της, αλλά αποτελεί στοχευμένη επίθεση των εωσφοριστών ενάντια στην ανθρωπότητα, με στόχο την κλιμάκωση τής επιβολής τού αρμαγεδώνα. ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, ΠΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Η ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ, ΕΣΤΩ ΕΝΔΟΜΥΧΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΕ ΕΝΤΟΝΑ ΒΗΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ.

  Ο Πικάσσο προσπάθησε με αυτούς τούς πίνακες να προβληματίσει για την φρικαλεότητα τού πολέμου, χειριζόμενος τα εκφραστικά μέσα τής τέχνης του, όχι μόνον ως ισχυρούς φορείς μηνυμάτων, αλλά ταυτοχρόνως σαν κάτι, που απευθύνεται πολύ βαθύτερα από ότι τα λεκτικά επιχειρήματα, ώστε να είναι σε θέση να προσανατολίσει εκ νέου την συνείδηση σε νέες ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Οι ανησυχίες και οι εικαστικές προειδοποιήσεις τού Πικάσσο επιβεβαιώθηκαν λίγα μόλις χρόνια μετά με το ξέσπασμα τού 2ου παγκόσμιου πολέμου. Η μοντέρνα τέχνη τής εποχής , έχοντας περάσει προηγουμένως κατά το δεύτερο μισό τού 19ου αιώνα από το στάδιο τού ιμπρεσιονισμού, ο οποίος με μια δραστική αφαίρεση στην λεπτομέρεια των μορφών εμμένει στην αποτύπωση τής εντύπωσης, επεκτεινόμενος επίσης στον χώρο τής μουσικής και τής λογοτεχνίας, παραμερίζοντας τον ρομαντισμό, που αποτεινόταν στο συναίσθημα, είχε προχωρήσει τον 20ο αιώνα κατά την διάρκεια τού μεσοπολέμου στον σουρεαλισμό. Ο υπερρεαλισμός επιδίωξε πολλές ριζοσπαστικές αλλαγές στο χώρο της τέχνης αλλά και της σκέψης γενικότερα, ασκώντας επίδραση σε μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Τα μέλη του αντέδρασαν σε αυτό που οι ίδιοι ερμήνευαν ως μία βαθιά κρίση του Δυτικού πολιτισμού, προτείνοντας μία ευρύτερη αναθεώρηση των αξιών, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, στηριζόμενοι στις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόυντ και στα ριζοσπαστικά πολιτικά ιδεώδη εκείνης τής εποχής. Ως κύριο μέσο έκφρασης, τόσο στην λογοτεχνία όσο και στις εικαστικές τέχνες, προέβαλαν τον «αυτοματισμό», επιδιώκοντας τη διερεύνηση του ασυνείδητου, την απελευθέρωση της φαντασίας «με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική» και διακηρύτοντας τον απόλυτο μη κομφορμισμό. Η πιστοποίηση τού Πικάσσο με αναφορά στην “Γκουέρνικα”, ότι ζούμε πλέον σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από πλήρη απαξίωση και αναίρεση τής φύσης και τής ζωής, οπότε “με την αφαίρεση τού χρώματος και τού ανάγλυφου” επισημαίνεται, ότι “έχει διακοπεί η σχέση των ανθρώπων” με την ουσιαστική υπόσταση τού πραγματικού κόσμου, στα πλαίσια εγκλωβισμού τους σε μια άχρωμη και ακρωτηριασμένη από τις πραγματικές διαστάσεις επίπεδη πρόσληψή του, δεν σταματάει εκεί. Καθότι ενώ η αφαίρεση των χρωμάτων και τής τρίτης διάστασης που κυριαρχούν στην “Γουέρνικα” ως εκφραστικά μέσα, δεν είναι αυτά που σφραγίζουν την απαράμιλλη αισθητική τής "Γυναίκας που Κλαίει”. Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, σε μια έξαρση διαμαρτυρίας και εκδήλωση απροσμέτρητης συμπόνοιας, θέτει σε κίνηση σε αυτόν τον πίνακα τόσο την λειτουργία των χρωμάτων, όσο και την προοπτική. Όμως αυτά πραγματώνονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο: Οι αδρές γραμμές τού πίνακα συνθέτουν μια καταιγιστική προοπτική, που είναι ιδιόμορφη και σοφά αλλοπρόσαλλη, αμφισβητώντας σε βάθος αυτό που η μέση αντίληψη θεωρεί ρεαλιστικό. Τα χρώματα που επιλέχθηκαν, επιβάλλουν επίσης την δική τους δεοντολογία πέραν τού αναμενόμενου, διεμβολίζοντας την πραγματικότητα προς την μεριά τής αλλήθειας, εμμένοντας στο μήνυμα, ότι δεν ανάγονται σε αυθαιρεσία, αλλά ενεργοποιούν μια σε βάθος αποκατάσταση. Ο κυβισμός, σαν ρεύμα ζωγραφικής και γλυπτικής, είχε εκδηλωθεί ήδη και αναπτύχθηκε κυρίως από το 1907 έως το 1914 χάρη στους διάσημους ζωγράφους Πικάσσο και Ζωρζ Μπρακ. 

  Ήδη σε ηλικία 15 ετών ο Πικάσο είχε φθάσει στο στάδιο να είναι σε θέση, ώστε να μπορεί να αποδίδει με άκρως υψηλή μαεστρία σε ζωγραφικούς πίνακες τις πλέον δύσβατες παραστατικά λεπτομέρειες. Η υψηλή απόδοση τής δαντέλας στα ενδύματα των εφήβων στον πίνακα “Η Πρώτη Μετάληψις” („Confirmation“) αφήνει τον παρατηρητή άναυδο για τις άψογες ικανότητες ενός δεκαπενταετούς ζωγράφου. 

 

  Οπωσδήποτε αυτές οι ιδιαίτερα προωθημένες ικανότητες, δεν μπορούν να αποκτηθούν ευκαίρως ακαίρως μέσω ίδιων προσπαθειών από ένα έφηβο σε πρώιμη ηλικία. Πολλές γενεές μεγάλων καλλιτεχνών προηγουμένως είχαν εντρίψει στην επεξεργασία μιας και μόνης τρίχας ενός σκόπιμα επιλεγμένου ζώου, που με τον κατάλληλο τρόπο θα μπορούσε να υποκαταστήσει ως χρωστήρας την λειτουργία ενός συμβατικού πινέλου στην τοποθέτηση τού χρώματος σε ένα πίνακα, για να αποδοθούν λεπτομέρειες. Και αυτές οι ικανότητες μπορούν να μεταδοθούν σε πολύ σύντομο τρόπο από ένα προικισμένο μάστορα σε ένα προικισμένο μαθητή, ιδιαίτερα, όταν αυτός διαθέτει μια ισχυρή προαίρεση και ιδιοφυΐα. Αλλά το υψηλό δώρημα τού Πάμπλο Πικάσσο δεν εκδηλώνεται σε αυτόν τον πίνακα μόνον στην απόδοση τής λεπτομέρειας, αλλά διαχέεται στην όλη σύνθεση. Σε μια κοινωνία, όπως η ισπανική τού 1896, που διέπεται από αυστηρή θρησκοληψία τού παπισμού, ρίχνει ο νεολαίος καλλιτέχνης κάποιες απίθανα ευαίσθητες πινελιές επάνω στο καναβάτσο, για να “πετάξει στο καναβάτσο”, όπως συνήθως λέγεται προφανώς από τέτοιου είδους αφετηρίες, κάποια βαθιά αγκυρωμένα στην νοοτροπία τής εποχής στερεότυπα. Το βλέμμα αγνής νοσταλγίας που κατευθύνει το παπαδοπαίδι στην νεαρή κοπέλα, που εισάγεται στο μυστήριο τής πρώτης μεταλήψεως προσηλωμένη στην ανάγνωση τής ευχής, αναβλύζει το πρώτο σκίρτημα τού αγνού ερωτισμού σε ένα έφηβο. Στην έκφραση τού προσώπου του αποτυπώνεται η Θεία Πνοή τής γενετήσιας δυνάμεως στον άνθρωπο, με τρόπο που καθηλώνει για τον αυθορμητισμό και την ενδόμυχη αθωότητα τού εφήβου. Το αυστηρό βλέμμα τής μητέρας που απευθύνεται στον έφηβο, υποδηλώνει τον έλεγχο τού ερωτικού ενστίκτου, που ενώ εμφύτευσε η Θεία Δημιουργία στον άνθρωπο, οι ισχύουσες νόρμες επιδιώκουν να περιχαρακώσουν σε σκόπιμα από αυτές πλαίσια. Το παπαδοπαίδι απιθώνει ένα ανθοδοχείο με άνθη στην τράπεζα. Η πράξη αυτή δεν έχει ολοκληρωθεί, βρίσκεται ακόμη σε κίνηση, αποτυπώνοντας μια διαδικασία κάλους μέσω τού στολισμού. Στο κηροπήγιο υπάρχουν τέσσερα κεριά. Τα δυο από αυτά είναι σβησμένα, ενώ δυο έχουν φλόγα. Εμείς, ως αποδέκτες τού εικονισμού, καλούμαστε να προσδιορίσουμε, σε ποια από τα τέσσερα εικονιζόμενα πρόσωπα αντιστοιχούν τα σβησμένα και σε ποια τα κεριά που καίνε. Σε μάς εναπόκειται η επιλογή, εφόσον διακρίνουμε ενός είδους συσχέτιση. Όμως περί αυτού αποφασίζει αδιαπραγμάτευτα η τρίτη φλόγα, που βρίσκεται ψηλότερα στον εικονισμό. Είναι η φλόγα στο καντήλι, που κρέμεται δίπλα στον σταυρό. Η τρίτη φλόγα είναι η Θεία Φλόγα τής Ζωής, που καλεί όπως στο μυστήριο τού γάμου “Η γυνή να φοβείται τον άνδρα και ο άνδρας να αγαπά την γυναίκα όπως ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν”. Και το άκρον άωτον των συμβολισμών ολοκληρώνεται με τρόπο, που καθίσταται αντιληπτός μόνο στον προσεκτικό παραλήπτη τού έργου. Το χαλί στα μπροστά στην τράπεζα παριστά κλάδους με άνθη. Όμως κάποια από αυτά έχουν υπερυψωθεί και έχουν γίνει άνθη πραγματικά. Είναι τα άνθη τής Ζωής, που προεικάζουν μια Νέα Οικουμένη, που ανταποκρίνεται στα μέτρα τού μετανοήσαντος, συνειδητού, ενεργού υπέρ τού Καλού Ανθρώπου. Ο Πικάσσο στα 15 του χρόνια είχε φθάσει ήδη σε μια αξιοθαύμαστη αρτιότητα, τόσο όσο αφορά τα εκφραστικά μέσα, όσο επίσης και τις εμπνεύσεις των συνθέσεων. Το 1937, σε ηλικία 56 ετών, ήταν επόμενο να απογειωθεί στην μετάδοση άκρως υψηλών νοημάτων και πρακτικών.

  Η τομή τού Πικάσσο με τον κυβισμό ξεπέρασε ακόμη και τις παραστάσεις των σουρεαλιστών, που διέπονταν από φόρμες που είχαν απομακρυνθεί μεν από την συμβατικότητα, αλλά γειτνίαζαν ως ένα βαθμό προς αυτές, διατηρώντας τις καμπύλες γραμμές και παρά την πρωτοτυπία στην απόδοση των απεικονιζόμενων χώρων, η προοπτική που τούς χαρακτήριζε ήταν μεν “υπέρ” “ρεαλιστική”, αλλά σε τελευταία ανάλυση απέδιδε ένα άλλου είδους “ρεαλισμό”. Η τομή τού Πικάσσο ήταν καταλυτική, διότι αμφισβητούσε τα πάγια τής συμβατικής λογικής με πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι όλες αυτές οι κινήσεις διέπονταν από ισχυρό αισθητικό κάλλος και δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τα αντιαισθητικά ανοσιουργήματα, που παρουσίασαν στην συνέχεια οι ενεργούμενοι από το κατεστημένο ως δήθεν “μοντέρνα τέχνη”. Το κατεστημένο παρεμβαίνει σκόπιμα και ύπουλα, όποτε εκδηλώνεται μια κίνηση, που αποσκοπεί στην χειραφέτηση, την διεύρυνση και την ενεργοποίηση τής συνείδησης, με στόχο να διαστρέψει το συνολικό τοπίο, να το αποπροσανατολίσει και να το εντάξει σε κουλουβάχατα, προσπαθώντας σε πλαίσια σύγχυσης να εξουδετερώσει τα μηνύματα και την ανθρωπιστική παρέμβαση κάθε φιλότιμης σχολής έκφρασης σε κάθε τομέα. Όπως διακήρυξε συγκεκριμένα η “σχολή τής φρανκφούρτης” μετά τον Β΄ΠΠ., κάθε μορφή “καλλιτεχνικής” έκφρασης οφείλει να εξιδανικεύει την ασχήμια. Το “μουσείο μοντέρνας τέχνης” στην Νέα Υόρκη αποτελεί ένα σκουπιδότοπο, που έχει σαν στόχο την επικράτηση τής πλήρους απαξίωσης τού κάλλους.

   Η κατά μέτωπον αμφισβήτηση τής συμβατικής λογικής, που επενέργησε με τα έργα του ο Πικάσσο έχουν ένα πολύ σημαντικό νόημα στην σφαίρα τής συνείδησης, που έχει βαθύτατες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Η αμφισβήτηση ΄”τού ελέγχου τής λογικής”, που διακήρυξαν οι σουρεαλιστές, επισημαίνοντας ότι ο συγκεκριμένος τρόπος λογικής που έχει επιβληθεί, είναι η βάση που καθορίζει “την κρίση τού Δυτικού πολιτισμού και την κατάπτωση των αξιών”, ΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΕΚΠΕΣΣΟΝΤΕΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Αυτή στηρίζεται σε μια έντεχνη λοβοτομή των δυο λοβών, δεξιού και αριστερού, τού ανθρώπινου εγκεφάλου. Και τον μεν δεξιό λοβό, προσπαθούν να οδηγήσουν στην εφαρμογή μιας στείρας ρεντουξιονιστικής λογικής, στον δε αριστερό προσπαθούν να εμφυσήσουν τον αποκρυφισμό και την μυστηριακή μαγεία. (Ρεντουξιονισμός είναι η αντίληψη, ότι το όλον αποτελεί απλό άθροισμα των μερών του σε μηχανιστική βάση, πέραν από ισχύουσες λειτουργικές αλληλουχίες). Επειδή η στείρα τυπική λογική δεν μπορεί να αποδεχθεί τα δεδομένα τού αποκρυφισμού, επιβάλλεται με αυτόν τον τρόπο και η κάτάργηση τής σύνδεσης μεταξύ των δυο λοβών τού εγκεφάλου, που η χειρουργική ιατρική ονομάζει λοβοτομή. Με αυτήν την μέθοδο μετατρέπονται οι άνθρωποι σε έντονα υποβιβασμένα από πλευράς εγκεφαλικών λειτουργιών όντα, που άγονται και φέρονται κατά το δοκούν από το κατεστημένο (πέραν των λοιπών παρεμβάσεων, όπως η τηλεόραση, που υποβιβάζει την λειτουργία τού εγκεφάλου από τα 13 στα 9 χερτζ, που είναι συχνότητα κατά την διάρκεια που ο άνθρωπος κοιμάται, ή υπνωτίζεται).

  Σε αυτήν την συνωμοσία ενάντια στην ανθρώπινη συνείδηση εκφράστηκε με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο και ο σοφός ηγέτης Πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν, που είπε στα πλαίσια τής άκρως σημαντικής συνέντευξής του στον Τάκερ Κάρλσον τα εξής:

 Βλαντιμίρ Πούτιν:  Ακούστε, είπατε ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια. Το κεφάλι χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια: το ένα είναι υπεύθυνο για έναν τομέα δραστηριότητας, το άλλο είναι πιο δημιουργικό και ούτω καθεξής. Αλλά είναι ακόμα ένα κεφάλι. Είναι απαραίτητο ο κόσμος να είναι ενωμένος, η ασφάλεια να είναι κοινή και όχι σχεδιασμένη για αυτό το «χρυσό δισεκατομμύριο». Και τότε - μόνο σε αυτή την περίπτωση - ο κόσμος θα είναι σταθερός, βιώσιμος και προβλέψιμος. Και όσο το κεφάλι χωρίζεται σε δύο μέρη, είναι μια ασθένεια, μια σοβαρή ασθένεια. Ο κόσμος διανύει αυτή την περίοδο βαριάς ασθένειας.

  (Για όποιον προσπαθεί να εμβαθύνει στα συμφραζόμενα αυτής τής συνέντευξης, ο Πρόεδρος Πούτιν έκανε, ως ήταν αναμενόμενο και άλλες πολύ σημαντικές αναφορές σε πολύ σημαντικά ζητήματα με μη άμεσα προφανή τρόπο. Σε κάποια από αυτά θα γίνει μνεία σε προσεχείς αναρτήσεις με την δέουσα ευκαιρία).

 Ο προικισμένος Ινδός ομιλητής "Sadhguru", που παρεμβαίνει με βιντεοσκοπήσεις στο youtube, στον οποίον πέραν των όποιων επιδιώξεών του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ότι κατέχει από βέσπα πολύ καλά, ως προερχόμενος από μια χώρα που διαθέτει αρχαία σοφία, ανέλυσε σε μια βιντεοσκόπησή του, ότι οι εκπεσόντες έχουν προσαρμόσει τον συγκεκριμένο τύπο λογικής σαν φίδι γύρω από τον λαιμό των ανθρώπων.

NAGAS: THEY CAME FROM OTHER DIMENSION | The TRUTH About Other Dimensions | Physics | Sadhguru

  

  Ο σπουδαίος και άκρως πρωτοποριακός ψυχολόγος και νευροψυχολόγος αναλυτής Jan McGilchrist έχει προβεί σε πολύ σημαντικές αναλύσεις και εντοπισμούς σχετικά με την λειτουργία των δυο λοβών τού εγκεφάλου και τις συνέπειές τους καθ' όλη την διάρκεια τής ιστορίας, έχοντας αναρτήσει πληθώρα πολύτιμων σχετικών βίντεο στο youtube και έχοντας συγγράψει σημαντικά βιβλία. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο πρώτο του βιβλίο, που έχει τιτλοφορήσει “The Master And His Emissary“ (“Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του”) έχει βάλει υπότιτλο „The Divided Brain And the Making Of Western World“ (Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Δημιουργία τού Δυτικού Κόσμου).

 

 

https://archive.org/details/the-master-and-his-emissary-the-divided-brain-and-the-making-of-the-western-world

  Ο Mc Gilchrist πριν σπουδάσει ψυχολογία και ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα, ήταν καθηγητής φιλολογίας σε σημαντικά πανεπιστήμια τής Αγγλίας, με αποτέλεσμα να διαθέτει πολύ πλούσιο γλωσσικό όργανο, οπότε η μελέτη των βιβλίων του απαιτεί πολύ καλές γνώσεις τής αγγλικής γλώσσας. Επειδή όμως στην τρέχουσα φάση ασχολούμαι εντατικά με το συγκεκριμένο θέμα σύντομα θα κάνω σχετικά μια σειρά αναρτήσεων. Σε αυτά τα πλαίσια θα γίνει εκτεταμένη αναφορά και στην έντονη σύγγρουση μεταξύ τού Πλατωνος και τού Αριστοτέλους, η οποία προφανώς αγνοείται παντελώς ωστην Ελλάδα. Αυτά τα δεδομένα έχουν αναδείξει σοβαρότατοι ερευνητές στις ΗΠΑ και των Καναδά, μεταξύ των όποίων μάλιστα συγκαταλέγεται ως κύριος εκπρόσωπος κάποιος που είχε θέσει υποψηφιότητα για την προεδρεία των ΗΠΑ και είχε λάβει περίπου 800.000 ψήφους. Αυτός είναι ο σημαντικότερος θιασώτης τής ανόδου τής νέας δεξιάς, ήδη από την δεκαετία τού '90 και βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον Karl Popper, που ενέθρεψε τον Τζορτζ Σόρος και που παρενέβει επίσης ως βασικός θιασώτης στην άνοδο τής δεξιάς την ίδια περίοδο. Με αυτές τις παρουσιάσεις θα ανιχνευτεί σε βάθος και με πρωτότυπο τρόπο η άνοδος τής λαϊκής δεξιάς, καθώς και ο πλήρης εκφυλισμός τής πάλαι ποτέ αριστεράς, που καταγράφεται κατά την σύγχρονη φάση, με στόχο να γίνουν μια σειρά αναγκαίοι διαχωρισμοί. Επί πλέον, εστιάζοντας στην δράση τού Πλάτωνος και τού Αριστοτέλους, θα γίνει προσπάθεια ερμηνείας των κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών συγκρούσεων στην Κλασσική Ελλάδα σε τελείως νέα βάση και σε αντιδιαστολή από αυτήν που έχει επικρατήσει. Σχετικά με αυτήν την προβληματική καταθέω ξανά τον σύνδεσμο τής Synthia Chung στο Rising Tide Foundation:

 

https://www.youtube.com/@RisingTideFoundation 

 

 

 

2. Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ "ΠΡΟΦΗΤΗΣ" ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΜΟΧΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ.

 

  Σχετικά με την κλιμακούμενη γενοκτονία στην Γάζα και την απροσμέτρητη θηριωδία που χαρακτηρίζει όλους τούς θιασώτες της, από τον πιο μικρό και λιγότερο σημαντικό αχθοφόρο τής σιωνιστικής νοοτροπίας, μέχρι τους πλέον προωθημένους ιθύνοντες στούς μηχανισμούς που διαμορφώνουν τις πολιτικές αποφάσεις και διευθύνουν την κλιμάκωση τού γενοκτονικού γίγνεσθαι, έκανα μια σειρά αναρτήσεις, προσπαθώντας μέσα από την καταγραφή ιστορικών προσεγγίσεων, κοινωνικών ζυμώσεων, αναφορών σε θρησκειολογικού χαρακτήρα πεπραγμένα και ερμηνειών, που εισχωρούν στην σφαίρα τής ατομικής και κοινωνικής ψυχολογίας, προσπάθησα να ανασυνθέσω τον τρόπο που προέκυψαν και λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί. Κάθε μορφή και είδος εωσφορισμού συνεπάγεται την εκούσια υποδούλωση στούς εκπεσόντες, με στόχο την ικανοποίηση ατομικού οφέλους. Ο σιωνιστικός εωσφορισμός, λαμβάνοντας εκκίνηση από το στόχο τής εξασφάλισης “τής γης τής επαγγελίας στον περιούσιο λαό”, μέσω τού ανηλεούς σφαγιασμού των προκατόχων αυτής τής περιοχής, απολήγει σε μεσσιανικό στόχο συντελείας. Σύμφωνα με το ταλμούδ, η τελική κατοχύρωση “τής γής τής επαγγελίας στον περιούσιο λαό” θα ολοκληρωθεί με την έλευση κάποιου μεσσία, αφού εξοντωθούν όλοι οι αντίπαλοι αυτού τού λαού στα πλαίσια μιας πρωτόγνωρου μεγέθους αιματοχυσίας. Το ερώτημα που προκύπτει είναι τέλει απλό. Με ποιο τρόπο ζεύονται στο άρμα ενός τόσο ζοφερού σχεδιασμού οι ιθύνοντες που τον προάγουν, θεωρώντας την επιβολή μιας αιματοχυσίας απροσμέτρητου μεγέθους ως την υπέρτατη ευτυχία και αυτοπραγμάτωση γι αυτούς; Ένα τόσο απεχθές σενάριο μαζικής εξαπόλυσης των ζόμπι σε συνθήκες κυριαρχίας ακατάσχετης καταστροφικής μανίας μέσα σε οχετούς αίματος δεν θα μπορούσε να προκύψει ούτε από το κεφάλι τού πλέον διεστραμμένου κινηματογραφιστή ταινιών τρόμου τού χόλυγουντ. Και όμως. Τα “μεγάλα κεφάλια” τού δυτικού κόσμου ανταγωνίζονται μεταξύ τους, με στόχο ποιος θα πρωταγωνιστήσει πρώτος σε αυτήν την φρικαλέα προοπτική.

  Τα όσα έχω γράψει κατά καιρούς, αλλά και με ιδιαίτερη έμφαση τα όσα κατέθεσα στο προηγούμενο κεφάλαιο αυτής τής ανάρτησης, έρχονται να δώσουν απάντηση στο εν λόγω ερώτημα, ερμηνεύοντας αυτό είναι φαινομενικά παράδοξο. Πριν όμως προβώ στην συγκεκριμένη ερμηνεία αυτού τού φαινομένου, παραθέτω ένα βίντεο, που πραγματεύεται την επιλογή τού επιλεγμένου από το ανώτατο επιτελείο των θρησκευτικών σιωνιστών τού “μεγάλου προφήτη πριν την έλευση τού μεσσία” αρχιραβίνου τής "σαμπάτ λούμπαβιτς", να ορίσει ως τελευταίο πρωθυπουργού τού “ισραήλ” πριν το “μεγάλο γεγονός” τον βενιαμίν νετανγιάχου. Ο λεγάμενος τα κακάρωσε το 1994, όμως το σιωνιστικό κατεστημένο επιμένει, ότι αυτός θα επανέλθει ως "ο επερχόμενος μεσσίας". Τα όσα κλιμακώνονται στην ακραία κρίσιμη φάση που διανύουμε, δεν είναι τυχαία, αλλά έχουν προγραμματιστεί συγκεκριμένα από τον εωσφορικό μεσσιανισμό των σιωνιστών, στοχεύοντας στο άνευ προηγουμένου τσακίρ κέφι τής μανιασμένης τελετουργίας των ζόμπι, στην οποία το ρόλο που υπέχει το πελεκούδι επιμένουν να προσδίδουν στην οικουμένη.

 

   Εάν δεν ληφθεί υπ' όψει, ότι ο νετανγιάχου έχει στεφθεί ως ο έσχατος πρωθυπουργός τού "ισραήλ" πριν την έλευση τού "μεσσία" από τούς αρμαγεδωνιστές, δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποτελεσματικά η πρακτική τής συμμορίας, που αυτός είναι επικεφαλής. Αρμόζει όμως να τονισθεί, ότι το ανωτέρω βίντεο προέρχεται από τουρκικό κανάλι, ώστε να κατανοηθεί και το επίπεδο συνείδησης των "ταγών" στην Ελλάδα, ως προς τα τεκτενόμενα και τα όσα προφητεύονται σε Ιερά Βιβλία τής Χριστιανοσύνης.

   Η ειδεχθής αιματοχυσία από τούς ανθρωποχασάπηδες τού μορφώματος σε βάρος αμάχων, που είχαν πάει να παραλάβουν ανθρωπιστική βοήθεια σήμερα, δείχνει την αμετακίνητη απόφασή τους, να επιβάλλουν με κάθε απάνθρωπο μέσον τον αρμαγεδώνα σε βάρος τής υφηλίου. Ο χρόνος που απομένει τελειώνει απελπιστικά, καθώς οι εκπεσόντες διαπιστώνουν, ότι κάτω από τις προσπάθειες μεγάλου μέρους τής ανθρωπότητος, που συσπειρώνεται ημέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο ενάντια στον αρμαγεδωνισμό, σύντομα θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν αυτόν τον πολύπαθο πλανήτη.  Η σφαγή των αμάχων έγινε για να να τορπιλήσει τις συνομιλίες για κατάπαυση των εθροπραξιών στην Γάζα, στις οποίες συμμετέχουν και οι ΗΠΑ. Οι δυτικοί, εκόντες άκοντες, υποχρεώνονται να πασχίσουν να κρατήσουν κάποια προσχήματα, δεδομένου, ότι η διορία που έθεσε το διεθνές δικαστήριο για την εφαρμογή εντολών που αφορούν την γενοκτονία που κλιμακώνει το μόρφωμα έχει ήδη εκπνεύσει, ενώ αυτό όχι μόνον δεν έχει ανταποκριθεί στο ελάχιστο, αλλά έχει εντείνει ακόμη περισσότερο τον αποκλεισμό και τις σφαγές. Οι δυτικοί γνωρίζουν σαφέστατα, ότι είναι συνένοχοι στην γενοκτονία. Το διεθνές δικαστήριο καλείται πλέον, Η ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, Η ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΥΠΙΔΟΝΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ.

Ιδού ποιον πρακτόρευαν οι λεγάμενοι: 

 

  Για να ερμηνευθεί το φαινομενικό παράδοξο τής καταστροφικής εμμονής των ηγετών τού σιωνισμού, που είναι ταυτοχρόνως ΣΑΦΩΣ ΑΥΤΟΚΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ, αρμόζει να στρέψουμε την προσοχή στην λοβοτομή τού εγκεφάλου, περί τής οποίας έγινε μνεία προηγουμένως. Αυτό το παράδοξο συνδυάζεται με τον εντοπισμό, που έχει γίνει σε προηγούμενες αναρτήσεις, ότι αυτοί που συμμετέχουν στα “μυστήρια” των εκπεσόντων σε συνθήκες μη εικονικής μυήσεως, έχουν λάβει υπόσχεση, ότι θα γίνουν αθάνατοι, εφόσον πιουν ανθρώπινο αίμα και γίνουν βρυκόλακες. Έτσι, δεν τους ενδιαφέρει, ούτε η θανάτωσή τους, είτε τελετουργικά, είτε με άλλον τρόπο προς εξυπηρέτηση των στόχων των εκπεσόντων, ούτε οποιοδήποτε ειδεχθές έγκλημα κληθούν αυτοί να πράξουν, ενώσω θεωρούν, ότι οι εκπεσόντες είναι “θεοί”. Ο τρόπος, που πείθονται γι αυτήν την παραμύθα, σχετίζεται με τον τρόπο, που λειτουργεί η νόησή τους. Πέραν τού δεδομένου, ότι ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΗΔΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΑΠΟ ΡΩΣΟΥΣ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ (σχετική παρουσίαση τού θέματος θα κάνω σε προσεχή ανάρτηση) το αποκομμένο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου λειτουργεί σε σειριακή βάση, μονοδιάστατα, με λογικές συνεπαγωγές. Αυτές, ως συμπεράσματα, στηρίζονται στην ΔΙΑΔΟΧΗ προτάσεων, οι οποίες οδηγούν βάσει τής τυπικής λογικής η προηγούμενη στην αποδοχή τής ισχύος τής επόμενης. Αυτό το συλλογιστικό “μακρυνάρι”, λειτουργεί ως σκουλήκι, τι οποίον διεισδύει από την πρόταση μέχρι την απόδειξη. Σε αυτόν τον μηχανισμό, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΑ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΕΦΟΣΟΝ ΑΥΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ ΤΟΥ, στηρίζονται οι και υπολογισμοί (calculus) την αξία των οποίων ουδείς εχέφρων αμφισβητεί. Πλην όμως το δεξιό μέρος τού εγκεφάλου λειτουργεί εικονιστικά, συλλαμβάνοντας το σύνολο μιας προβληματικής, με την αμοιβαία συσχέτιση των μερών του, χωρίς όμως να θέτει αυτά τα δεδομένα σε μια εξελικτική νοητική διεργασία. Θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε επιγραμματικά, ότι η λειτουργία τού αριστερού λοβού διέπεται από την εφαρμογή ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ, ενώ η λειτουργία τού δεξιού λοβού διέπεται από την εφαρμογή ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑΣ. Η διάγνωση μιας πορείας, όταν αποκόπτει το εξελισσόμενο από τον συναφή περίγυρο, αποδίδει παραμορφωμένα την πραγματικότητα. Αντιστοίχως η ένταξη ενός δεδομένου πλήρως στο σύστημα αναφοράς που αυτό λειτουργεί, χωρίς την εξελικτική νοητική του πορεία, είναι στατική. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο φρονώ, ότι είχε αναγράψει ο Πλάτων στην είσοδο τής Ακαδημίας “Ουδείς Αγεωμέτρητος Εισίτω” και γι' αυτόν τον λόγο αποδόθηκε η τεράστια αξία τής διδαχής και τής καλλιέργειας τής Γεωμετριας, ΩΣ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΦΟΛΟΣΟΦΙΑΣ από τούς Πλατωνιστές Φιλοσόφους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν την παραμικρή ανάγκη να χωρίσουν κάποια χωράφια με την μέθοδο τής γεωμετρίας, στην δε μελέτη των ουρανίων σωμάτων εφαρμόζεται η σφαιρική γεωμετρία, που είναι διαφορετικός κλάδος. Η ενασχόληση με την γεωμετρία συμβάλλει στο να αναπτυχθούν αρμονικά οι δυο βασικές περιοχές τού εγκεφάλου, διότι περιέχει τόσο την σειριακή σκέψη με τούς υπολογισμούς, όσο και τον εικονισμό με τα σχήματα.

  Η προσκόλληση στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου, μέσω τής στείρας μηχανιστικής λογικής, αποδυναμώνει μέσα σε μια πορεία το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου και το οδηγεί σε σχετική αδράνεια, οπότε ο άνθρωπος αδυνατεί να σκέπτεται σφαιρικά. Ειδικά στα αποκρυφιστικά καταγώγια φορτίζεται το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου με στρεβλούς εικονισμούς, που σε τελευταία ανάλυση αναπαράγουν το δεξιό τμήμα. Πχ. τα πατώματα στις τεκτονικές στοές, που αποτελούνται από άσπρα και μαύρα πλακάκια, πέραν από τις μεταφυσικές οντολογικές προεκτάσεις υποστασιοποίησης τού κακού στα πλαίσια τής δυαρχίας που επιδιώκουν να εμφυσήσουν, στην πράξη αναπαράγουν ασυνείδητα την μηχανιστική λογική τού μαύρου άσπρου, που χαρακτηρίζει την νοητική λοβοτομή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η λογική τού δυτικού ανθρώπου, όπως πολύ ορθά αναλύει ο Jan McGilchrist οδηγείται στον βρόντο. "Ράβδος εν γνωνία, άρα βρέχει", ή άλλως πώς, “γίνετε βρυκόλακες, για να παραλάβετε ένα ζευγάρι τιράντες με ένα χαρτόσημο τού ταλίρου”.

  Προειδοποιώ τις φίλες και τούς φίλους αναγνώστες, ότι κάποιες από τις διαπιστώσεις που αναφέρονται στις δυο προηγούμενες παραγράφους, αποτελούν αποκλειστικά προσωπικές επιγνώσεις τού γράφοντος, οπότε αυτοί καλούνται να τις περάσουν από ανελέητο κόσκινο τής δικής τους κριτικής και ει δυνατόν έρευνας. Όπως προανήγγειλα, σε αυτήν την προβληματική θα γίνει μελλοντικά περισσότερο εκτεταμένη αναφορά με σειρά αναρτήσεων. Οι φίλοι όμως που επιθυμούν, μπορούν να παρακολουθήσουν προκαταβολικά το εξής βίντεο τού Jan McGilchrist:

https://www.youtube.com/watch?v=AuQ4Hi7YdgU&t=2927s

  Πριν το κλείσιμο του πρώτου μέρους αυτής τής αναφοράς, αξίζει να στραφεί η προσοχή σε κάποιες από τις αναφορές τού νετανγιάχου στον αρχιερέα τού κακού, που προβάλλονται στο βίντεο που προηγείται. Λέει ο νετανγιάχου το 1984 ως εκπρόσωπος τού κρατιδίου στον ΟΗΕ, ότι εκεί βρίσκεται ανάμεσα σε 111 σκοτεινούς ανθρώπους. Για την πάρτη του δηλαδή αυτός είναι ο μόνος φωτεινός ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ 111 ΧΩΡΩΝ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΟΗΕ ΕΙΝΑΙ ΔΗΘΕΝ ΣΚΟΤΑΔΙ. Δεν μπορεί να υπάρξει περισσότερο αποκαλυπτικός τρόπος για την απαξίωση τής συνολικής οικουμένης από τον σιωνισμό και για τα φρικτά σχέδια που αυτός κλιμακώνει εναντίον της.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ.